Voor Freedom Call heb ik ooit de term Teutoonse marsmetal bedacht. Nog steeds dekt die volledig de lading: het is uitermate Duitse powermetal, waarbij de refreinen steevast uitmonden in een soort marsliederen. Compositorisch stelt het allemaal niet zo veel voor. Bij verschillende songs kun je met accordeons in plaats van gitaren zo terecht in een schlagershow met Dirndl en jagershoedjes. Op dit live-dubbelalbum worden echter gitaren gebruikt en die gaan vrijwel onophoudelijk van hakkehakkehak, de drums zijn er ofwel om de maat aan te geven voor het gezang en geklap van het publiek ofwel om in dubbele bassdrumroffels het tempo aan te geven voor de band. Elk couplet is niet meer dan tijd doden op weg naar het uiterst meezingbare refrein. Maar eerlijk is eerlijk: met collega-stoere-mannen-on-tour als Saxon, Virgin Steele en Primal Fear voert Freedom Call al jaren hetzelfde kunstje uit voor de trouwe fans. Freedom Call is wel een paar tandjes minder creatief dan de andere genoemde bands en songs en solo’s worden goed uitgevoerd maar vallen nergens op door buitengewone vaardigheid. Voor iemand als ik is deze live-dubbelaar (19 songs en een drumsolo van de nieuwe drummer Klaus Sperling) dan ook wat veel van het goede. Vanaf zo ongeveer het vijfde nummer, eerlijk gezegd. Fans krijgen echter precies wat ze willen: ongecompliceerde en uiterst meebrulbare up-tempo stoeremannenmetal. Van “We Are One” en “United Allliance” via “Metal Invasion” en “Hymn To The Brave” bedient Freedom Call een afgebakende doelgroep. En niemand meer.
mij=Steamhammer / SPV / Suburban
2 reacties