Het is best lastig om weer scherp op mijn netvlies te krijgen hoe ik de eerste luisterbeurten van Peace Sells… But Who’s Buying ervoer. In mijn perceptie overrompelde Peace Sells… mij als dertienjarige VWO’er, veel meer dan Metallica’s Master Of Puppets eerder in datzelfde jaar (1986) deed, maar dat kan selectieve geschiedvervalsing zijn. In ieder geval was voor mij op een bepaald moment eind jaren tachtig de juiste volgorde van de Big Four Megadeth, Slayer, Anthrax en dan pas Metallica. De combinatie van de zwarte wereldvisie van meesterbrein Dave Mustaine in combinatie met complexe, maar supermelodieuze metal die dwars over je heen stormde was gewoon het beste wat een tiener zich wensen kon. En als ik nu de vernieuwde uitgave ter ere van het 25-jarig bestaan van het album luister snap ik weer waarom Megadeth op één stond. Het is gewoon een plaat zonder ook maar één zwak nummer. Al zal menigeen zeggen dat de Willie Dixon-cover “I Ain’t Superstitious” niet geweldig is, hij pas juist precies in het bijna paranoïde beeld dat Dave Mustaine met deze cd oproept. Toch weet ik zeker dat wanneer Peace Sells… nu voor het eerst uitgebracht zou worden de kritieken (en niet alleen uit de metalwereld) ook weer lyrisch zouden zijn. Tracks als “Wake Up Dead” en het titelnummer zijn gewoon zulke enorme killertracks die ook 25 jaar later nog ronduit overdonderend zijn. Helemaal nu de productie een flinke poetsbeurt heeft gehad. Daar fleuren de acht tracks die samen 37 minuten duren namelijk helemaal van op. Als toetje bij deze heruitgave krijg je nog een nooit eerder uitgebrachte liveshow uit 1987. Die laat ondanks zijn wat lamme geluid horen dat Mustaine cs. het live ook toen (nog) aardig op de rit hadden. Het geluid is misschien een beetje brak (de drums klinken misschien een beetje teveel als Ullrich in zijn kartonnen dozenfase) de songs blijven prima overeind.
mij=EMI
4 reacties