Wie ben jij en wat heb je met Patrick Wolf gedaan?, dacht ik toen ik de eerste singles van Lupercalia hoorde en de ongelofelijk slappe tienerclips erbij zag. The Conqueror zou zijn volgende plaat worden, als tweeluik met The Bachelor, nadat hij aankondigde verloofd te zijn met zijn vriend. In plaats daarvan is Wolf opnieuw door zijn oude platenmaatschappij ingelijfd (ik vond hem tijdens een eerder interview al zo verdacht politiek daarover) en belandden nog slechts enkele The Conqueror-songs tussen het Lupercalia-materiaal. Ik heb de neiging het te verbloemen en de nieuwe songs van deze rasmuzikant “toegankelijk” te noemen, maar laten we wel wezen, met dit album maakt Wolf een flinke smak van zijn voetstuk. Vermoedelijk heeft hij het zelf ook wel door, getuige songteksten als “I won’t let the city destroy my love” in de single “The City”, die bijna richting de commerciële sound van pakweg The Killers gaat. Wolf haalt meer violen van stal dan ooit, maar bereikt daar tegelijkertijd minder mee dan in wáár ook in zijn hele oeuvre. De liedjes klinken opzettelijk makkelijk en eenvormig, radiofähig zelfs, terwijl de opgeblazen biografie zoals gewoonlijk Wolfs gaven als zowat elitaire multi-instrumentalist bewierookt, met een garantie op braakneigingen (“It seems Lady Gaga [ook van Universal] is not alone in joining the cognoscenti who have known all along that Patrick Wolf is not just an insanely gifted artist, but someone who is now ready for the mainstream, albeit under his own terms”). Waar zijn die popnummers à la “The Magic Position” dan gebleven? Vooruit, “Time Of My Life” heeft genoeg drive en de trage ballad “Slow Motion” is wél Wolf oude stijl, maar waarom dat nummer (zelfs live) mismaakt moet worden door een Arabische zangstem (net als “William”) is me een raadsel. Gelukkig staat er op de Lemuralia EP nog een instrumentale versie. Maar waar moet het nu heen in godsnaam heen met Patrick? Ze hebben hem zelfs op het Duitse gothicfestival M’era Luna geboekt, waar hij op basis van dit album een gruwelijke miscast zal zijn. Moet je als artiest misschien toch meer ongeluk doorstaan om bezielde kunst te maken?
mij=Universal
En toen was er de “Time Of My Life” remixwedstrijd op http://www.patrickwolf.com. Het is toch een beetje gezocht.
hij valt me eigenlijk wel mee. het is een beetje aftitelingsmuziek voor 127 Hours, inderdaad super-orkestraal, Arabisch gehuil erdoorheen. Sting meets Dido. en stiekem wel lekker, vind ik.
Mooie animatieclip bij “The Falcons”: http://www.youtube.com/watch?v=QV9Q76s6ml4
Over de intussen verschenen EP ‘Brumalia’ had ik graag willen schrijven dat het een ‘return to form’ was omdat hij qua zang en instrumenten weer als vanouds klinkt, maar de liedjes zijn niet even goed. Enfin, vandaag tweet @_PATRICK_WOLF het volgende: “New life resolution to always score + arrange my own orchestral parts again”
En toen was er de “Time Of My Life” remixwedstrijd op http://www.patrickwolf.com. Het is toch een beetje gezocht.
hij valt me eigenlijk wel mee. het is een beetje aftitelingsmuziek voor 127 Hours, inderdaad super-orkestraal, Arabisch gehuil erdoorheen. Sting meets Dido. en stiekem wel lekker, vind ik.
Mooie animatieclip bij “The Falcons”: http://www.youtube.com/watch?v=QV9Q76s6ml4
Over de intussen verschenen EP ‘Brumalia’ had ik graag willen schrijven dat het een ‘return to form’ was omdat hij qua zang en instrumenten weer als vanouds klinkt, maar de liedjes zijn niet even goed. Enfin, vandaag tweet @_PATRICK_WOLF het volgende: “New life resolution to always score + arrange my own orchestral parts again”
Patrick Wolf brengt een best-of uit, maar dan wel akoestisch:
http://thefourohfive.com/news/article/patrick-wolf-unveils-sundark-and-riverlight-artwork-tracklisting-plus-video-for-overture
En toen was er de “Time Of My Life” remixwedstrijd op http://www.patrickwolf.com. Het is toch een beetje gezocht.
hij valt me eigenlijk wel mee. het is een beetje aftitelingsmuziek voor 127 Hours, inderdaad super-orkestraal, Arabisch gehuil erdoorheen. Sting meets Dido. en stiekem wel lekker, vind ik.
Mooie animatieclip bij “The Falcons”: http://www.youtube.com/watch?v=QV9Q76s6ml4
Over de intussen verschenen EP ‘Brumalia’ had ik graag willen schrijven dat het een ‘return to form’ was omdat hij qua zang en instrumenten weer als vanouds klinkt, maar de liedjes zijn niet even goed. Enfin, vandaag tweet @_PATRICK_WOLF het volgende: “New life resolution to always score + arrange my own orchestral parts again”
Patrick Wolf brengt een best-of uit, maar dan wel akoestisch:
http://thefourohfive.com/news/article/patrick-wolf-unveils-sundark-and-riverlight-artwork-tracklisting-plus-video-for-overture