Een liedje (en je cd) laten beginnen alsof het er een is van Clouseau, daar maak je niet echt vrienden mee bij mij. Ik houd niet van Clouseau. Geen idee of het een bewustje is van Senne Guns, maar het zou me niets verbazen. Het past wel bij de grappen die hij verderop maak op Hoera Voor De Eleboe. De toetsenfröbelaar van het geweldige Tomàn debuteert onder eigen naam met een album dat een fijne mengelmoes is van Tom Pintens en Spinvis. Aan de ene kant hilarisch absurd, aan de andere kant vertederend beschouwend. Dat contrast wordt duidelijk bij de eerste twee songs (“De Goudvis” en “De Eleboe”). De eerste is een prachtig liedje over een oude weduwe die haar verhaal doet bij haar goudvis (die uiteindelijk doodgaat), het tweede is een feestelijk liedje over een fantasiedier dat Guns in zijn jeugd verzonnen heeft. Zijn gedachtenkronkels zijn verrassend en de muziek heerlijk kolderiek en speels. Vooral tekstueel heb ik de afgelopen tijd zelden zo in een deuk gelegen als bij deze debuutplaat. Z’n speelse rijmelarij (‘Men zegt weleens dat er niets rijmt op herfst / maar wat dacht je dan van kerfstok / of kippenhok”) valt bij mij heel goed. En stiekem is het lachen om andermans leed misschien niet zo lief, het beeld dat Senne schetst in “De Nagelstudio” van een man van in de vijftig met een vrouw en vijf kinderen die valt voor een veel jonger meisje van de nagelstudio (‘dat ze dikke borsten heeft is puur toeval’) is heerlijk pijnlijk. En dat leed wordt verder uitvergroot door zijn waterige Rhodes-klanken. Want qua neerzetten van de juiste sound blijkt Guns net als bij Tomàn een meester te zijn. Hij weet steeds de gewenste toon te vinden in de tien liedjes van zijn zeer vermakelijke debuutplaat.
mij=Ziel / Konkurrent
4 reacties