Tja. Na het overlijden van Amy Winehouse vind ik de naam van deze Franse electro-act eigenlijk niet meer zo geinig, al heeft Amy er verder niets mee te maken. Maar ach, stout is vooral bronstig stout voor William Manbell en Greg Kazubski, ook getuige eerdere nummers als “USB Dick” op hun debuutplaat Cocotte uit 2007. Destijds waren ze Justice-ripoffs, die echter hardere nummers op hun album hadden staan dan Justice zelf. In die hoek zitten ze nog steeds, dus inclusief de rare gitaarsolo’s, de zoemende Alan Braxe-synthesizers en de flipperkastgeluidjes die al in 2007 klonken alsof ze uit de eighties kwamen. En daar vind ik helemaal niks mis mee. Mocht het tweede Justice-album, dat deze herfst gaat verschijnen, zich definitief verloren hebben richting popproducties dan staan er op Teenage Bad Girls tweede plaat Backwash tenminste nog wat Boys Noize-achtige bangers. Ze zijn niet briljant, wel erg vermakelijk. De blije tektonik-single “X Girl”, “Tonton Funk” en het even onuitstaanbare als dansbare “The Wave” bijvoorbeeld. Maar ook enkele normale liedjes ontbreken niet: op “Black Hole” zingt de leadzanger van The Faint een mopje mee, “Hold Me Tight” had van Kavinsky kunnen zijn (op een lelijke sirene na) en als onverwachte afsluiter is er “Jumping Judas” met raps van de broer van J Dilla, Illa J. Maar had niemand nou even dat verschrikkelijk slechte nummer “Heart Zero Beating” van deze plaat af kunnen mieteren? Laat een poes willekeurig wat over een mixpaneel trippelen en je krijgt dat. Werkelijk waar nog te slecht voor een Soundcloud-demo. Dat ene nummer doet afbreuk aan de hele plaat.
mij=Citizen
De nieuwste versie van dit album bevat zes extra remixen. Die van “Keep Up With You” door Lifelike is fijn, hetzelfde nummer doet Louis La Roche nog eens knap over met toegevoegde melancholieke talkboxzang, “X Girl” krijgt een R&B-synthfeel dankzij Alan Braxe en de rest is niet onderscheidend genoeg.
De nieuwste versie van dit album bevat zes extra remixen. Die van “Keep Up With You” door Lifelike is fijn, hetzelfde nummer doet Louis La Roche nog eens knap over met toegevoegde melancholieke talkboxzang, “X Girl” krijgt een R&B-synthfeel dankzij Alan Braxe en de rest is niet onderscheidend genoeg.