Blijkbaar is het leven zo relaxed in Californië dat we drie jaar moesten wachten op een nieuw album van The Donkeys. Hun vorige, Living On The Other Side, vergeleek ik vooral met muziek uit de jaren zeventig, maar op Born With Stripes is hun muzikale horizon verbreed. Zo’n twintig jaar, om precies te zijn, waarbij dit kwartet uit San Diego de jaren tachtig gemakshalve over heeft geslagen. Het lijkt er op of ze de afgelopen drie jaar vooral naar muziek uit het midden van de jaren negentig hebben geluisterd. De eerste albums van Beck en Pavement – slackerrock doopte een recensent Born With Stripes al – maar ook Grandaddy en, als ze het tempo iets omhoog gooien, Soul Coughing. De studiotrickery van de laatste twee bands worden door The Donkeys achterwege gelaten, maar helaas ook de finesses van muzikaal vakmanschap die deze bands wel lieten horen. Niet dat we hier een vervelend album in de cd-speler hebben liggen, daarvoor luistert het allemaal iets te lekker weg. Maar laat dat nu ook net de makke zijn: de twaalf liedjes klinken zo kalm en ontspannen dat enige mate van urgentie ook meteen maar is weggelaten. Typisch zo’n album voor na een lange dag hard werken, wanneer je vooral niet te veel moet willen: wat te drinken, een luie stoel en een kalm getoonzette plaat.
mij= Dead Oceans / Konkurrent
2 reacties