Eind jaren tachtig. Ineens dook ik vol de hardrock/metal in. Ik vond wat vrienden die daar in geïnteresseerd waren en ineens waren die top40-deuntjes totaal niet interessant meer. Regelmatig op het fietsje naar Gronau, want daar waren, bij Karstadt, de platen goedkoper. En hadden ze een goede metalbak, want hardrock/metal ging er bij de Duitsers altijd al in als zoete koek. Een van de bands waar ik veel naar luisterde en waarvan ik vol trots een t-shirtje droeg was Whitesnake. Al was het maar omdat Adje van den Berg, de enige superster in Enschede en omstreken, meedeed. Vandaar dat ik ook met belangstelling uitkeek Live At Donington. David Coverdale had op dat moment wellicht de sterkste line-up van Whitesnake ooit, Adje van den Berg en Steve Vai, ondersteund door Rudy Sarzo en Tommy Aldridge, om zich heen verzameld en was eigenlijk op het hoogtepunt van zijn roem, met Whitesnake. Ze waren dan ook headliner op Donington. Deze show is dus nu uitgebracht en het is een mooi moment om eens af te vragen of ik destijds wat gemist heb, want ik zag ze helaas nooit. Het antwoord is teleurstellend: nee. Want hoe sterk de line-up ook, ik hoor nergens een hechte band. De beide gitaristen buitelen om elkaar heen, de solostukken zijn zelfs erg goed, en pakken alle ruimte die ze krijgen, waardoor Coverdale zich meer dan eens moet overschreeuwen om er over heen te komen. Maar mede door de vlakke mix (waar is de bas?) krijg je nooit gevoel dat je bij het concert getrokken wordt. Alsof je op afstandje aan de bar, met een biertje goedkeurend staat te knikken op de muziek. Want spelen kunnen ze. Voor wie er bij was, is het een must have. Voor de rest hoogstens leuke voetnoot in de geschiedenis van Whitesnake.
mij=Frontiers / Rough Trade
Ja, Coverdale overschreeuwt zich. Dat doet ‘ie al sinds de briljante beslissing om 1987 op grote hoogte op te nemen, omdat ‘ie daar zo lekker hoog kwam. Dat heeft dus niets te maken met de band. Die inderdaad voor een groot deel draaide om Van den Berg en Vai. In de mix hebben ze dat m.i. juist heel goed begrepen en is dit vooral een gitaarplaat geworden. Forevermore was een draak van een plaat, maar dit is voor mij een heerlijk goedmakertje.
Ja, Coverdale overschreeuwt zich. Dat doet ‘ie al sinds de briljante beslissing om 1987 op grote hoogte op te nemen, omdat ‘ie daar zo lekker hoog kwam. Dat heeft dus niets te maken met de band. Die inderdaad voor een groot deel draaide om Van den Berg en Vai. In de mix hebben ze dat m.i. juist heel goed begrepen en is dit vooral een gitaarplaat geworden. Forevermore was een draak van een plaat, maar dit is voor mij een heerlijk goedmakertje.
Voor een gitaarplaat is de mix ook te vlak. Ik kan amper horen wie wat speelt. Ik heb constant het gevoel, dat er meer ingezeten heeft, in deze plaat.