Het stond behoorlijk vol rondom de India-tent op Lowlands dit weekend, toen Cage the Elephant optrad. Zanger Matt Shultz duikelde over het podium en maakte net zo’n onberekenbaar ruige rockband-indruk als dat hij op plaat klinkt, ook al klinkt zijn uithaal in het refrein van “Aberdeen” live wel wat ieler.
Ik ben al langer fan van de band. Misschien omdat ik net te jong ben om Nirvana actief beleefd te hebben; de manie rondom de Pixies destijds – de band waar Cage the Elephant voortdurend mee vergeleken wordt – is dus al helemaal aan me voorbijgegaan. Op Twitter gaan al langere tijd geruchten dat Pitchfork zou weigeren Cage the Elephant te recenseren omdat het teveel lijkt op muziek van destijds, alsof het een coverband of een aftreksel zou zijn. Daar trek ik me bij voorbaat overigens niks van aan, want ik ben het zeer regelmatig met die site oneens.
mij=Door: Stonehead. Foto's: Dennis
Als dan opeens de zanger wel beschikbaar is voor een telefonisch interview, tja, waarom dan niet? Met optredens op London Calling, Pinkpop en Lowlands op zak is-ie interessant genoeg. Bovendien heeft het Pixies-achtige album Thank You, Happy Birthday genoeg leuks te bieden.
Het wordt echter een wat moeilijk, raar telefoongesprek. Allereerst moet gezegd: Matt heeft een prachtige schorre stem, verslavend om naar te luisteren – veel meer dan zijn zang. Het is een beetje alsof ik met een stonede Kurt Cobain aan de telefoon hang. Tussen zijn zinnen vallen lange pauzes, regelmatig verstaan we elkaar niet. Hij vertelt me dat hij fan is van de schrijver Jack Kerouac, maar de andere twee namen van schrijvers zijn onverstaanbaar.
Matt vertelt dat hij weliswaar nu weer in de VS is, maar dat hij de afgelopen twee jaar in Engeland verbleef om Thank You, Happy Birthday op te nemen. 'Stel maar wat rare vragen.' Niet dat hij daar direct antwoord op heeft. Dat komt er met veel moeite uit. Het tweede album was geen lichte bevalling. 'We waren gefrustreerd, we waren twee en een half jaar on the road geweest, hadden veel tijd samen doorgebracht. Dat heeft nogal wat persoonlijke problemen veroorzaakt. Het album zelf was tamelijk simpel om op te nemen, maar voordat het zover was hebben we veel te geforceerd vanalles zitten proberen. We leefden in een rock'n roll utopia. De Britse platenmaatschappij waar we bij zaten was de enige die ons volledige creatieve vrijheid bood. Dat was extreem belangrijk voor ons. We probeerden dus ook een plaat van absolute klasse te maken, niet zomaar een of andere puinhoop, maar alles was onzeker. We waren twee jaar weg van huis, weg van familie. We wilden echt verder met onze carrière, als we tenminste nog op het pad van een soort carrière zouden zitten. We hebben ook een hoop lol gehad. Maar net zoveel periodes die echt duister waren. We zijn nu weer terug in de VS, hebben onze oude management deal verwisseld voor nieuw management, er is van alles veranderd.'
Ook de omgeving van Engeland maakte het anders. 'Als je zoals wij uit een stadje komen, is het Verenigd Koninkrijk een cultuurshock. Maar goed, dat zou iedereen overkomen die uit zijn veilige omgeving daarheen gaat, ook als dat iets anders is. Hoe meer we reisden, hoe kleiner de wereld eigenlijk leek. De mensen begonnen op elkaar te lijken. Er zijn natuurlijk culturele verschillen en tradities die ons onderscheiden, maar als je kijkt naar bepaalde relaties, tussen een ouder en een kind of een grootouder en een kind, dat is in alle culturen enigszins hetzelfde.'
Gevraagd naar zijn eigen favoriete bands, kan Shultz nauwelijks kiezen. 'Ik vind veel verschillende dingen goed. Sleeper Agent, Kurt Vile, Screaming Tea Party, Let's Wrestle, Morning Killer Portation [het was niet te vinden wat hij hier bedoelde – red.], en de laatste tijd luister ik veel naar Roy Orbison. Maar het perfecte festival zou er ook weer anders uitzien. Pixies, Black Flag, Butthole Surfers, Simon & Garfunkel, Nick Down, The Finches, Herman's Hermits, Turtles, Tommy James & the Shondels, Violent Femmes, Iggy Pop & the Stooges… Moeilijk te zeggen. We spelen dit jaar op een enorm aantal festivals. Pinkpop beviel al erg goed, we stonden te springen om terug te gaan naar Europa en hoorden enkel enthousiaste reacties over het festival. Tot zover bevalt de tour heel erg goed, en heeft nog niemand verwondingen opgelopen. We zijn zelfs al aan nieuw materiaal bezig. Ik wil nog niks bijeenvoegen tot we thuis wat tijd hebben, maar ideeën hebben we al genoeg. Er is een hoop druk van buiten, maar nog veel meer binnen onze groep van elkaar. Als we een nieuwe plaat uitbrengen, zorgen we ervoor dat die weer heel anders klinkt dan de vorige. We zijn hyperparanoïde dat we onszelf gaan herhalen. Of anderen dat mogen? Tuurlijk. Als iemand een remix wil maken, gaat-ie z'n gang maar, voor welk doel dan ook. Ik houd ervan als mensen andermans songs pakken en vernietigen. In a way.'
Die gedachte bekruipt me nogmaals als ik Cage the Elephant niet veel later live op Lowlands zie optreden. Energiek, wild, sarrend. De vergankelijkheid bezingen moet net zo ruw, onberekenbaar en meedogenloos als de werkelijkheid zelf. Daar slaagt deze band wonderwel in.
4 reacties