‘Taking The Blues To The Masses’ is de slogan die Hokie Joint op z’n site heeft staan. Dat dat wellicht een wat te beperkende kreet is hebben ze zelf ook door. In de eerste twee alinea’s op de site wordt dan ook gesproken van roots, blues/rock, Oosteuropese folk, Britse rhythm & blues en rock ‘n’ roll. Terecht, want de blues mag dan wel de basis zijn van wat deze Engelsen ten gehore brengen – regelmatig benadrukt door lekkere mondharmonicapartijen of slidegitaar -, maar het is veel meer dan dat. Van bijna poppy huppelende wijsjes tot Deltablues en alles daar tussenin, Hokie Joint heeft het in huis. Gemene deler is dat het nergens bedacht of gemaakt klinkt. Integendeel, de liedjes deugen en de uitvoeringen zijn stiekem heel knap en vlekkeloos en toch sfeervol. Bij mij komen er associaties langs als Tom Waits en de Rolling Stones, maar ook Dexy’s Midnight Runners en Camper Van Beethoven. Het is het ultieme amalgaam van Britse rock, Americana en Europese pop. Eerder dit jaar openden ze het Moulin Bluesfestival, maar met het grootste gemak hadden ze ook op Pukkelpop of Lowlands kunnen staan. Eerlijk gezegd verbaast het me dat de band niet al veel breder is opgepikt, want ook het indiepubliek moet zich uitstekend kunnen vermaken met The Music Starts To Play. Hokie Joint is namelijk vooral een rockband in de ruimste zin van het woord. Voor veel oren geschikt, zonder concessies te doen aan de muziek.
mij=Cool Buzz / Sonic
4 reacties