Zaterdagmiddag wordt de middag dat ik en een deel van Lowlands smelt. We smelten voor Eefje de Visser, die voor een volle Lima het begrip ontwapenend naar een hoger niveau tilt. Eefje begint met een ingetogen nieuw nummer, “Rome”, en speelt vervolgens een uitgebalanceerde mix van rustige en dansbare tracks van haar debuut De Koek. Het is ontroerend om te zien hoe Eefje minstens net zoveel van het enthousiaste publiek geniet als het publiek van haar. Een van de leukste en charmantste optredens die ik ooit op Lowlands zag.
mij=Door: Blink. Foto's: Charlona
De passie en het plezier van Eefje ontbreekt volledig bij het Californische Young the Giant. De band brengt het soort Amerikaanse rock dat het prima doet in de auto. Lekker gemakkelijk te verteren en bovendien wordt de chauffeur niet afgeleid door de muziek. Zanger Sameer Gadhia lijkt nogal een onsympathieke lul en als hij het zoveelste cliché de tent in smijt ('Are you having a good time?') is het mooi geweest. Onbeschrijfelijk saaie band.
We verlaten de Amerikaanse lichtheid voor een portie Canadese zware kost van Suuns. De X-Ray is de perfecte plek voor de kille gitaardrone van de vier mannen uit Montréal. Over de snoeiharde elektronica worden schreeuwende gitaarlagen gelegd met volstrekt onverstaanbare mompelzang die weinig goed nieuws lijkt te brengen. Suuns is serious business en op Lowlands serieus goed.
Wat de heren van Suuns zeer zeker niet doen, doet Bombay Bicycle Club inmiddels wel: radiovriendelijke muziek maken. Nadat 3FM sinds Mumford & Sons de folky indiemuziek heeft omarmd, doet ook de BBC het goed op de radio. Live is het allemaal net iets te degelijk en tegen het saaie aan, al ziet een verrassend goed gevulde India dit compleet anders. In de Bravo is een nog commerciëler geluid te horen, van Mayer Hawthorne & the County. Zo in de middagzon is zijn smooth soul prima te verteren, maar erg lang hangen blijft het niet.
Met enige tegenzin loop ik richting de Grolsch voor Seasick Steve. Ik heb niet zoveel met blues en zo'n man alleen met gitaar in een grote tent is vragen om kletsend publiek. Niets blijkt minder waar. Steve wordt vergezeld door een stevige drummer, ook met imposante baard, en samen weten de heren een vol bandgeluid met stevige bluesrock neer te zetten. Steve maakt veel, heel veel nieuwe fans in de Grolsch, zeker als hij het romantische “Walking Man” speelt voor een blonde vrouw uit het publiek die hij de 'biggest stage in the universe' vraagt op te komen. Hij wil de setting graag wat intiem houden voor zijn ode en vraagt het publiek op komische wijze om begrip: 'I'm trying to be romantic, you're not even supposed to be here!' Opnieuw een hoogtepunt op wat een matige Lowlands-dag leek te worden.
Enkele maanden geleden stond de band op Indievloot nog voor een halfleeg Paradiso te spelen, maar vanavond is India goed gevuld voor het Australische Cloud Control. Het enthousiasme van de jonge band is aanstekelijk en het optreden stukken beter dan destijds in Paradiso, maar het blijft jammer dat de zanger zo'n moeite heeft met zuiver zingen. En ze hadden wat beter moeten opletten bij aardrijkskunde, want Flevoland is nog steeds geen park in Amsterdam: 'Thank you Amsterdam, we love you!' Yeah right.
Iemand die waarschijnlijk ook nog nooit van Flevoland of Biddinghuizen heeft gehoord maar wel van veel groen houdt, is een van Bobs zonen: Stephen Marley. De opkomst van de band, en zeker van de achtergrondzangeressen, is spectaculair en Marley doet precies war er van hem verwacht wordt: onvervalste reggae spelen en tussendoor veel onzin verkondigen over rastafari, jah, haile selassi en having a good time. De nummers van papa worden natuurlijk het beste ontvangen maar ook zijn eigen muziek doet het prima. Fantastische titel voor een reggaenummer trouwens: “No Cigarette Smoke In My Room”. Mocht stichting Stivoro nog een soundtrack zoeken, dan lijkt me dit een kanshebber. Toch blijft Stephen Marley een soort Martijn Krabbé, wel wat talent, maar zeker niet van hetzelfde niveau als papa.
Het is een flinke overgang van de relaxte reggae naar de drukdoenerij van Crystal Castles. Ik zie een aardedonker podium met een hoodie achter de elektronica, een beest achter een drumstel en een hysterisch rondstuiterend zangeresje. Een hoop moeilijkdoenerij, maar gezien de stampvolle, swingende Bravo zal het wel goed zijn. Power heeft het wel, maar verder ontgaat het kunstje het mij volledig.
En dan Selah Sue. Sanne Putseys doet op haar trademark hoge hakjes gewoon haar ding in de Alpha. Niets meer en niets minder. We kennen het verhaal van het blonde gitaarmeisje dat diva werd inmiddels wel. Haar optreden is routineus en ook enigszins zielloos. Ondanks de gunfactor die ze nog steeds bezit, erger ik me vanavond voor het eerst een beetje aan haar maniertjes en het matige songmateriaal.
Tijdens Selah Sue vormt zich al een rij bij het voorste vak van de Alpha, want het is bijna tijd voor de meest onwaarschijnlijk hoofdact van Lowlands: Elbow. Maar ik heb plotseling geen zin in samenzang, ik heb geen zin in knuffelbeer Garvey, ik heb geen zin om raketten te bouwen. Tegen de stroom in loop ik naar India, waar een van de meest verguisde bands uit België hun set opdraagt aan de slachtoffers van Pukkelpop: Customs. Zo'n band verdient ook een publiek en gelukkig ben ik niet de enige. Helaas blijkt Customs inderdaad een tweederangs Interpol/Editors en sluit ik mijn tweede avond Lowlands af met een biertje aan de bar. Waarschijnlijk had Guy Garvey zelf precies hetzelfde gedaan, als hij toevallig niet net op dat moment een feestje moest bouwen in de Alpha.
4 reacties