Potverredorie, ondanks dat ik nog wel enthousiast over de eerste cd van Obits, heb ik de tweede cd van Rick Froberg cs gewoon over het hoofd gezien. Da’s heel dom van me. Want meer nog dan debuutplaat I Blame You is Moody, Standard And Poor zo’n cd die je, ondanks dat ‘ie krap vijfendertig minuten duurt, met een gerust hard weken in de cd-speler van je auto kunt hebben zitten. Van die typische lekkere stevige gitaarrock waarop je lekker ferm kunt cruisen over de snelwegen. En dat kan nu eindelijk in de vakantie tijd. Froberg en zijn bandleden hebben overigens wel zoveel muzikale bagage dat ze niet in de val van de nonchalance zullen vallen. Elk van de beukers heeft toch nog wel een verrassende inkijk. En anders duikt er uiteindelijk nog wel een gaaf instrumentaaltje op zoals “I Blame Myself” dat de cd afsluit. De basis blijft in alle songs dynamische, maar puntige gitaarrock waarbij Froberg in zijn teksten precies de goede toon aanslaat. De vlijmscherpe surf- en waverandjes die ze subtiel verwerkt hebben in de songs geven het bovendien net dat beetje extra cachet dat maakt dat de songs ook na vele draaibeurten interessant blijft.
mij=Sub Pop / Konkurrent
4 reacties