De kwalificatie ‘onnederlands goed’, is bekend. Maar kun je ook ‘onbelgisch apart’ zijn? Rekening houdend met het feit dat Belgische bandjes vaak al eigenzinnig zijn? Piano Club (piano’s zijn nauwelijks te bespeuren) stelt me al een week voor raadsels. En dat terwijl de Waalse groep makkelijk meezingbare pop extravaganza maakt. Maar ze zijn zo hip, zo professioneel, haast Amerikaans. Ze zingen zelfs ergens (met smurfenstemmetjes!) een variatie op de melodie van ‘We’re all living in America.’ De belangrijkste songschrijver noemt zich Anthony Sinatra, zou de man werkelijk zo heten? Piano Club vist op Andromedia in de vijver waar ook acts als MGMT, Phoenix en Scissor Sisters inspiratie zoeken. Zogenaamd foute, gelikte pop uit de seventies en eighties, de ABBA‘s van de wereld. Maar daarna gooit de band er een maximum overdrive overheen. Het album is druk, drukker, drukst. Elk nummer is volgestouwd met ritmes, geluidjes, hooks. Ze zeggen het zelf al, ze zijn een “Elephant In A Room”. (Misschien wel de grootste hit hier.) Toch krijgt het al snel wat vermoeiends. Wat dat betreft hoor ik liever het meer indieliedjes-georiënteerde Das Pop, die op hun jongste album een nog veel nostalgischere ode brachten aan gouwe ouwen. Want ik moet ervoor waken om Piano Club als traditionalisten af te schilderen, een liedje heet niet voor niets “New Voices, New Visions”. En “Take” is dan weer haast ijle progrock in Mew-stijl. En voor wie na dit confetti-bombardement van vijftig minuten nog meer wil, is er een sympathiek ep’tje bijgesloten, dat een tandje terugschakelt, en meer geschikt is voor de droogkloten van deze wereld.
mij=JauneOrange/Rough Trade
4 reacties