Pukkelpop 2011: Voorpret deel 1

Hoewel ik me tot muziek- en festivalliefhebber categoriseer, laat ik al enige jaren Neerlands befaamste happening Lowlands links liggen. Niet omdat ik het daar vervelend vind of dat ik er niet aan mijn trekken kom. Integendeel. Het Vlaamse Pukkelpop is voor mij gewoon een fijner alternatief. Meer muziek, minder gedoe eromheen. En de Belgische ambiance, hè. Vind dat maar eens in de Hollandse polder. Et voilá: zie hier de voorpret voor Pukkelpop 2011!

mij=Door: The Leonking
Donderdag 18 augustus
Hopelijk kunnen we een beetje op tijd de tent kwijt op het veldje bij de boer en vechten we ons rap het festivalterrein op voor Title Fight. Niks niet rustig aan beginnen. Een stukkie post-hardcore gaat er bij mij altijd wel in, mits goed uitgevoerd natuurlijk. Ik ben benieuwd.
Lopende van de Shelter richting Main Stage kan ik gelijk een glimp opvangen van Eliza Doolittle in de Marquee-tent. Niet te lang bij dit Engelse soul-meisje blijven staan, want één van de bands waar ik me deze Pukkelpopeditie enorm op verheug zal gaan aantreden. Dan heb ik het over de alles-en-nog-wat psychedelica van White Denim. Dit schijnt een echt toffe live-band gelijk Motorpsycho te zijn, dus dat moet ik zien. Jammer dat ze op het hoofdpodium staan, ik zag ze liever in een (kleinere) tent.
Het eerste echte keuzemoment volgt daarna: Noah And The Whale en Edward Sharpe & The Magnitic Zeros spelen tegelijkertijd (13:55-14:35). Da's nou jammer, beiden had ik wel willen zien. Nou is het wel zo dat ik de enorme feel-good-vertoning van Edward en co reeds eerder heb mogen ondergaan op Pukkelpop (toen ook al in de Club, geen promotie wat dat betreft) en Noah's walvis nooit eerder live heb gezien/gehoord. Dat pleit dus voor Noah in de Marquee-tent, al vind ik hun laatste album een stuk minder dan de voorganger. Keuzes, keuzes.
Vervolgens wil ik me laten verrassen door Twin Atlantic in de Shelter. Heb er nog niks van gehoord, maar de aanwezigheid van een dik Schots accent is voor mij reden genoeg om te gaan luisteren.
The Wombats (indie) dan in de Marquee of toch snel door naar Foster The People (indie) in de Club? Of toch gewoon een goeie pitstop bij de Speciale Bieren Bar? Mmmmmmisschien een combinatie van de laatste twee.
Verdorie: andermaal een keuzemoment doemt daar op. Wat gaat het worden, de instrumentale post-rock van Explosions In The Sky of toch de Australische versie van MGMT (maar dan poppier) in de vorm van The Naked And Famous? Dat ga ik even van het moment laten afhangen.

Onder het genot van een bak festivalvoedsel ga ik waarschijnlijk The Black Pacific bekijken in de Shelter. Hierachter schuilt namelijk niemand minder dan Jim Lindberg, voorheen zanger van de legendarische punkrockband Pennywise. Wie weet kan dit nog wat potten breken.
Total onbekend voor mij, dus wellicht een leuke ontdekking is het Belgische Rones. Als daar sprake is van seriously fuck-ups door tempowisselingen, wil ik dat wel eens meemaken.
Ach en wee, weer een moment aan van keuzes maken wegens overlap: wat te denken van Rival Schools? Alleen al de aanwezigheid van hardcore-legende Walter Schreifels (onder andere ex-Gorilla Biscuits en Quicksand) zou voor mij dit verplichte kost moeten maken. Hun album United By Faith uit 2001 was een prachtplaat, de opvolger die pas dit jaar (2011!) verscheen vind ik wat tegenvallen, te gladjes. Misschien dat ik even het begin meepik en me dan als de bliksem ga haasten naar de Chateau-tent voor Dry The River. Dit indiefolk-gezelschap uit Londen doet me denken aan Band Of Horses en ik wil van de gelegenheid gebruik maken om dat live eens te verifiëren. Mocht Dry The River tegenvallen dan kan ik uitwijken naar de Wablief?-tent. Daar staat namelijk de coolste Belgische artiest ever: Mauro Pawlowski. Sowieso moet ik hier zijn voor het experiment omdat hij muzikaal ten strijde trekt met het Braziliaanse Cidadão Instigado. Wat gaat dit opleveren? “Tropiradicalia” of “groove-based ketelmuziek”, zo zegt hij zelf. Kan interessant zijn. Maar evengoed ook niet.

Het lijkt me toch al erg sterk dat ik het einde van Dry The River ga halen, want de Brits-Italiaanse Anna Calvi wil ik eerlijk gezegd niet missen. Haar debuutalbum is enorm de moeite waard. Even door de eerste paar tracks worstelen en dan openbaart zich toch een schoonheid aan liedjes, bijzonder fijn is dat. Ik verheug me nu al op een monsterlijke live-versie van “The Devil”. Het kan wel eens erg druk worden in de Club, ze hebben haar echt in een te klein tentje geprogrammeerd (rare jongens, die Belgen).
Na dit racen wil ik bijkomen met Kurt Vile & The Violators. Dat zit wel snor met de lome rootsbluesrock van het langharige tuig genaamd Kurt en zijn kornuiten. Laatste album Smoke Ring For My Halo bevat hiertoe alle ingrediënten. Als het toch tegenvalt is daar nog altijd The Bony King Of Nowhere in de Wablief?!. Reeds op een eerder editie van Pukkelpop gezien en toen was ik zeer gecharmeerd van deze singer-songwriter uit Gent. Leve Brusselmans! Dit overigens geheel terzijde en zowaar een loze opmerking. Excuus. Daarna nog even de voetjes van de vloer bij het Britse Friendly Fires in de Club. En dan is het massaal uitrukken voor de Foo Fighters op het hoofdveld als we dan toch in de buurt zijn. Waarom ook niet? Nou maar hopen dat ze als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl “Young Man's Blues” ten gehore gaan brengen, dat zou een erg fijne cover zijn. Ahhhh toe, mag dat?
En dan is het nog niet over voor deze eerste dag Pukkelpop, er komt maar geen eind aan, oh nee. Battles? Nee, het gaat wat mij betreft Fleet Foxes worden waarmee ik ga afsluiten. Laatste album is bij nader inzien toch wel een hele fijne, dat Helplessness Blues.

Vrijdag 19 augustus
Ach ja, waarom niet dag twee ook beginnen in de Shelter, het podium voor de stevigere bands op Pukkelpop. Hebben we dat alvast gehad, zijn de oren weer met de nodige decibellen doorgesmeerd en dat brengt ons gelijk ook nabij ons favoriete Dixie-land. Ik ben namelijk ook wel benieuwd naar de passionele melodische post-hardcore van het Amerikaanse Make Do And Mend.
Als de kop er dan toch af is: hop naar de Club voor de noisy elektronische post-punk van S.C.U.M., why not. Vers Londons bloed. Over vers gesproken: de singer-songwriter en multi-instrumentaliste Alex Winston gaat de Chateau-tent opwarmen en wellicht dat ik daar even bij wil zijn.
Voor de glimlach-van-de-middag is daar dan School is Cool. Dit was bijzonder tof op festival De-Affaire vorige jaar: beetje Arcade Fire, beetje Violet Femmes, maar vooral ook Belgisch. Ga dat zien in de Marquee! En dan oversteken naar de Chateau voor het duo Cults. Nooit eerder gezien, maar de retropopsong “Go Outside” nodigt wel zeker uit tot een bezoekje aan dit optreden. Mocht Cults niet zo bevallen, dan is het subiet richting Club (wellicht via SpecialeBierenBar?) om daar de energie van Cage The Elephant tot me te nemen. Misschien is het sowieso een beter plan om direct naar Cage The Elephant te gaan.

The Hickey Underworld, leeft dat nog? Dat doet me deugd! Hun titelloze debuutalbum is fantastisch en inmiddels uit 2009. Dit schreeuwt dus inmiddels om een vervolg, hopelijk spelen ze dan ook nieuw materiaal naast klassiekers als “Blonde Fire” en “Future Words”. Voor liefhebbers van het betere schuur en beukwerk in het indierock-genre. Hun bijdrage aan de Will Tura-tribute TuRaLuRa 2 schept de nodige verwachtingen, want deze uitvoering van “Indianen” is me even een partij briljant!
The Avett Brothers op de Main Stage. Huh, WTF? Lijkt mij dat die in de Chateau o fzo meer op hun plek zijn, maar allez: we zien het wel. Deze folkband met oh-zo-fijne samenzang ga ik zeker bekijken, al moet ik daar voor naar het grote veld (links-voor). Speciaal voor Rob.
Suuns? Ai, die spelen op het zelfde moment als The Avett Brothers, doch andere locatie. Allicht. En da's wel spijtig. Op naar Reiziger dan maar in de altijd knusse Wablief?!-tent dan, rond de klok van vijf. Dit schijnt een comeback te zijn, maar ik heb niet het genoegen gehad deze Belgische band (“Sobere melancholie versus magisch realisme” – oké dan) die als label indie-post-rock met zich meedraagt al eens te zien. Nu dus wel.
Grote kans dat ik Noisettes ga zien in de Marquee. Gewoon Shingai Shoniwa omdat een dijk van een zangeres/bassiste/performer is. Rock 'n Soul, maar dan poppier uitgevoerd dan The Bellrays. Hoewel: ik kan me beter haasten naar de Wablief?! voor Black Cassette, want ik word wel erg enthousiast van wat ik lees op de Pukkelpopsite: “Het geluid van Black Cassette is sober en rauw: de focus ligt op vocalen en hoekige ritmes. Blues, gospel, rock en tranentrekkers schurken gemoedelijk tegen elkaar aan. Denk aan PJ Harvey, Prince, Nick Cave en Captain Beefheart”. Dat moet ik zien!

En dan lekker de avond in met Gomez, da's ook zeer fijn. Al moet ik zeggen dat ik nog niet de moeite heb gedaan hun laatste album te beluisteren. Of toch maar direct door naar de Mainstage voor The Ting Tings? Toch wel verleidelijk. Hun eenvoudig, maar uiterst doeltreffende debuutmateriaal kennen we nu onderhand wel, maar wat geeft de nieuwe shit?
Ik heb deze dag wat met het podium voor Belgische acts, want ook Yuko wil ik gaan zien in de Wablief?!. Waarschijnlijk omdat ik iets met bijzonder tegendraadse ritmes heb.
Vervolgens een bezoekje aan de Chateau waar The Antlers zal aantreden. Benieuwd of hun dromerige muziek gaat werken op een festival, saaiheid ligt op de loer. Vanuit de Chateau is het een kleine stap naar de Marquee. Daar staat een vaste klant van Pukkelpop, te weten Greg Dulli met zijn The Twilight Singers. Benieuwd of ie weer maatje Mark Lanegan op sleeptouw heeft.
Waar ik deze tweede dag mee ga afsluiten is nog niet helemaal duidelijk. Het gaat in ieder geval wel met veel gitaarkabaal gebeuren. In de Shelter staan namelijk The Deftones. Meerdere malen gezien, maar het kan me niet heugen dat ik ooit onder de indruk was van hun live-prestaties. Hun albums doen het echter wel goed bij me en zelf hun laatste wapenfeit Diamond Eyes heeft regelmatig rondjes gedraaid op m'n iPod. Laat het speenvarken maar komen! Of wordt het toch Steak Number Eight in de Wablief?!. Deze jonge Belgen hebben namelijk een bijzonder mooi post-hardcore album uitgebracht en dat wil ik wel eens live horen. Ai, waarom speelt dit toch tegelijk met The Deftones? Onbegrijpelijk, want liefhebbers van Deftones komen bij Steak Number Eight ook aardig aan hun trekken. En dus op de valreep nog een keuzemoment. Alweer! Dank u, programmeurs van Pukkelpop. Mmmm, dit schema van bands ga ik trouwens toch nooit redden. Benieuwd wat er van terecht gaat komen.

Zaterdag 20 augustus
Dag drie. Hopelijk houden de beentjes het nog, want ook op de laatste dag van Pukkelpop valt er weer genoeg te beleven op muzikaal gebied. Zo wil ik de dag wederom op brute wijze gaan beginnen in de Shelter. Ditmaal met de rockende dames van Cherry Bomb. Nee, geintje, het wordt wat mij betreft Yuck in de Club-tent. Klein beginnen. Het titelloze debuutalbum van dit Londense viertal is de moeite waard, als je van de gruizige gitaarbands uit eind-jaren tachtig/begin jaren negentig houdt. Sonic Youth, Pavement, Dinosaur Jr, enz. Gaat helemaal goed komen dus.
The Joy Formidable kan ook op een bezoekje van mij gaan rekenen, die wil ik graag zien en wel in de Marquee. Een Britse man-vrouw-man-band die stevige indierock maakt, niet heel ver weg van een band als The YeahYeahYeahs. Maar dan toegankelijker. Dat moet haast wel gaan knallen, ondanks het vroege tijdstip.
Daarna weer wat meer 'underground' met het Vlaamse The Rott Childs in de Wablief?!-tent. Verrezen uit de resten van net-niet-legendarische rock 'n roll-band El Guapo Stuntteam en goed voor een vuig stukje stink-hardcore rock 'n´ roll. Zag ze ooit als voorprogramma van Truckfighters en was danig onder de indruk (“The Rott Childs… zoiets briljants kan alleen maar uit België komen! Het heilige vuur van het ooit zo fantastische Evil Superstars is weer aangewakkerd. Kom maar op met die brokken!”). Met lichte pijn in mijn hart verkies ik dat bij voorbaat al boven …And You Will Know Us By The Trail Of Dead.

Bij gebrek aan beter ga ik daarna kijken bij The View. Misschien wordt het toch wat met deze Pete Doherty-fans, maar ik ga er vooraf niet mijn Belgische franken op zetten.
Wild Beasts hebben met Smother een alleraardigst album afgeleverd afgelopen jaar. Ik ga ze toch maar 'ns opzoeken in de Club. Je weet maar nooit.
Steff Irritant (artiestennaam, ja dat bestaat nog) met zijn Kiss The Anus Of A Black Cat wil ik graag gaan zien en moet daarvoor naar de Wablief?!, waar anders.
Frank Turner, de Britse punk-troubadour. Zag 'm ooit solo in de Melkweg als voorprogramma van The Gaslight Anthem en dat was meer dan vermakelijk. Nu treedt ie met band op als Frank Turner & The Sleeping Souls. En ik moet zeggen: het laatste album 'England Keep My Bones' met band is toch weer typisch Frank en stiekem zeer lekker.
dEUS. Doen? Mmmmm…. ik ben meer een man van de eerste albums van deze Belgische superband. Toen was het nog losjes, experimenteler en spannender. Nu bedienen Barman en co zich vooral van een strakker, gladder en wat mij betreft dus saaier geluid. Waar de dance-invloeden al niet goed voor zijn, met nadruk op “niet goed”. Toch raar, want met held Mauro Pawlowski in de gelederen zou je toch een scherper randje verwachten. Het is dat ik na dEUS toch in de nabij gelegen Club moet zijn, dus zal ik er wel wat van meepikken.
In de Club: Sebadoh! Alsof de teletijdmachine van professor Barabas in het spel is, welke ons doet uitkomen in het jaar 1994. Dat was namelijk het jaar van hun prachtalbum Bakesale en ik reken erop dat ze die integraal ten gehore gaan brengen, aangezien ze die onlangs opnieuw uitgebracht hebben. Dat schept verwachtingen ja! Het gaat wel vol worden in dit kleine tentje vrees ik.

Wordt het daarna Drums Are For Parades Featuring Shamans Of The Deaf Country in de Wablief?! of toch The Kills in de Marquee? Moddervette stonerrock van het Gentse soort met duivel uitdrijvend geschreeuw, nu speciaal aangevuld met saxofoontrio of toch het duo The Kills? Ik weet het nog niet.
Wat ik zeker wil gaan zien is de Canadese punkband Fucked Up. Hun laatste album David Come To Life was voor mij een echte eye-opener en ik ben met terugwerkende kracht materiaal van deze band gaan beluisteren. Dit moet live voor de nodige sensatie gaan zorgen en zo ja: ik ben d'r bij in The Shelter! Zo nee: ik ben d'r bij in The Shelter! En daarmee is het voor mij ook genoeg geweest. Het zal me wel weer een fijn muzikaal slagveld worden. Proost!