Scott Matthew

Soul in the solar plexus
Inleiding
Hij staat buiten te roken. Er is wel wat belangstelling in Nederland voor de in Australië geboren en in New York wonende Scott Matthew, maar deze is niet overweldigend. Ik ben groot fan en heb mijn interviewpak weer eens uit de kast getrokken. Matthews fanschare is waarschijnlijk het grootst in Duitsland, waar ook zijn platenlabel Glitterhouse huist. Hij kreeg er naar aanleiding van zijn vijf briljante liedjes voor de film Shortbus (US, 2006, John Cameron Mitchell) een contract voor drie albums. Op 13 juni verschijnt Gallantry’s Favorite Son, waarmee Scott Matthew deze reeks van drie afsluit. Als ik me heb voorgesteld, dooft Matthew zijn net opgestoken sigaret. Ik zeg hem dat dat niet hoeft, dat ik wel even zal wachten. ‘I am smoking to much anyway,’ geeft hij toe. Ik zie enige schaamte, die ik vooralsnog negeer.

mij=Interview: Jnnk
De nieuwe plaat
We hebben een probleem, zeg ik. Omdat het pas laat bekend is geworden dat ik het interview zou doen, heb ik zijn nieuwe cd nog niet ontvangen. Ik heb het gedaan min of meer definitieve mixen van drie liedjes van het nieuwe album. Ik laat hem mijn iPod zien en steekt mijn koptelefoondopjes in zijn oren. 'Oh, prachtig, deze. Het is een tijd geleden dat ik naar de liedjes heb geluisterd,' zegt Matthew. 'Het heet trouwens nu “Sinking” en het is een van mijn lievelingsliedjes op het album.' De andere twee? 'Ja, dat zijn toevallig twee van de vier, vijf uptempo liedjes. Uptempo deed ik nooit eerder.'
Ik laat hem vertellen over het nieuwe album. Vooral de harde feiten komen naar boven. 'Elf liedjes, met elk hun eigen verhaal. Voor het eerst heb ik drums in de arrangementen opgenomen. Meer gitaar. Meer vocals, ook dubbel en zelfs koortjes. En wat minder piano…' Hij noemt geen strijkers, hij noemt niet de cello die op de voorgaande albums zowat vergroeid was met zijn liedjes. Voorzichtig vraag ik het: 'Geen strijkers?' 'Natuurlijk! Ook strijkers. Soms zelfs wat meer viool, maar altijd de cello. Een van de mooiste instrumenten op aarde.' De cello is bepalend voor de sfeer en het geluid van de voorgaande albums en speelt ook nu een belangrijke, maar geen bepalende rol.
'Ik weet het niet,' zegt Matthew, 'maar ik ben denk ik wat zekerder. Ik voel me comfortabeler dan voorheen.' Zijn gemoed is veranderd, door het relatieve succes van de laatste vijf jaar. 'Ik durf wat beter de liedjes te maken die ik wil maken. Fijn is dat.'
Liedjes maken
'Ik schrijf mijn liedjes op ukelele en gitaar. Niet meer op piano.' Het ongeval, denk ik en ik kijk naar zijn handen. Ik las ergens dat Matthew overvallen is door een junk, waarmee hij zijn vinger ernstig blesseerde. Ik weet het fijne er niet van, ben niet op sensatie belust en vraag er dus niet naar. Maar zijn middelvinger buigt niet zoals ie zou moeten doen. 'En als ik zeg “ik” bedoel ik ook “wij”. Mijn band is me inmiddels erg dierbaar, net als de wat minder spelende muzikanten om me heen. Iedereen begrijpt intuïtief wat ik bedoel, wat ik met mijn liedjes wil. Soms zijn ze een beetje eigenwijs, maar ook dan is de samenwerking erg goed.' En dan toch maar, de inspiratievraag. Zijn liedjes gaan over leven, liefde en verlies, maar wie zetten hem tot die liedjes aan? 'Ik ben vooral geïnspireerd door mensen, door het leven dus. Menselijke interactie. De mensen die met een absoluut eerlijke intentie doen wat ze doen, die inspireren me. Ja, zelfs als het zakenlui zijn.' Als voorbeeld haalt ie een vriend van hem aan, die hij bewondert: 'Die heeft een tea company. Zijn kijk op thee en op zijn bedrijf, daar zou ik zo een liedje van kunnen maken. Eigenlijk komt het neer op “a similar intention with different mediums”.' Andere kunstenaars inspireren vooral zijn leven, niet zijn muziek. 'En soms ontdek ik dan iemand door wie ik helemaal van de kaart raak, zoals nu met de kunstenaar Aaron Smith. Verder niet bekend hoor, toevallig op mijn pad gekomen. En als mijn plaat aanslaat, dan koop ik een doek van hem.'
Solar Plexus
'Toen ik opgroeide, in een klein dorp in Australië, had ik geen antwoorden op de vragen die ik had en niemand had dezelfde vragen als ik. Toen ik muziek ging luisteren, ging er een wereld voor me open. Mensen zongen de antwoorden op mijn vragen. Mijn grootste doel is om voor andere mensen deze antwoorden te creëren.' Hij wordt er emotioneel van. 'Muziek maken geeft me het privilege om emotioneel honderd procent eerlijk te zijn in deze wereld.' Het zijn bijna tranen. Matthew is een gevoelig man. Dat moet wel, met zulke liedjes.
Ik vertel dat ik zijn muziek fysiek kan voelen en vraag hem of hij dat vaker hoort. 'Ik voel het zelfs soms zelf.' Zijn weinig bescheiden antwoord verbaast me. Dat ziet hij. 'Zo gek is dat toch niet? Ik maak muziek om schoonheid te creëren. Dat is het hoogste doel van wat ik doe. Ik vind het fijn als dat lukt en als het lukt, dan voel ik dat ook zelf. En het klinkt wat klef, maar het raakt tot in mijn ziel. Of beter, mijn solar plexus.' Ik kijk vragend, weet niet waar die zit. Matthew grijpt naar zijn middenrif. Een zoekactie op Google levert veel zweverige, spirituele treffers op die verwijzen naar pagina's in Comic Sans, maar kijkend en luisterend naar Matthew weet ik ineens waar die zit. Dat is waar je je buik voelt, als muziek je raakt.