In 2007 verraste Status Quo met hun beste album in twee decennia, In Search Of The Fourth Chord. Een stel ouderwets knallende beukers, een paar muzikale verrassingen, een productie om door een ringetje te halen en een album met alleen maar geslaagde songs. Bijna vijftig jaar (!) na de eerste incarnatie van wat Status Quo werd is Quid Pro Quo het 34ste studio-album van de band. De al voor verschijningsdatum te downloaden single “Rock ‘n’ Roll ‘n’ You” was in alles een voorspelbare Quo-single, en toch een van de aanstekelijkste ooit. Dat deed naar meer verlangen. Opener “Two Way Traffic” is inderdaad ook al zo’n vrolijke Quo-beuker. Maar hoe langer het album duurt, hoe meer het opvalt dat de hoogtepunten wat dun gezaaid zijn. Prima songs, maar niet de variatie van het vorige album. Ook zitten er wel een paar nogal magere songs tussen (“Let’s Rock”, “Better Than That”) en is de zang van Rick Parfitt wel eens beter geweest. Als fan vermaak ik me er nog best mee en op de grafiek van dieptepunten (Don’t Stop) naar hoogtepunten (In Search Of The Fourth Chord) van de laatste decennia komt dit album nog altijd ruim aan de goede kant te staan. Dat neemt niet weg dat Quid Pro Quo na een goed begin wat weinig hoogtepunten kent. De producer die In Search Of The Fourth Chord zo’n fabelachtig geluid meegaf, Pip Williams, is op dit album vervangen door Mike Paxman. Paxman en Williams wisselen elkaar al jaren af als producer, maar na het vorige album had ik gehoopt dat Williams nogmaals achter de knoppen zou zitten. Paxman heeft de gitaren wel lekker voor in het geluidsbeeld gehouden, maar het geluid is over het geheel wat vlakker dan dat van In Search Of The Fourth Chord. Al met al is Quid Pro Quo een prima plaat, maar niettemin een stap terug na het vorige album. Maar ja, dat kon ook bijna niet anders. Voor een paar euro extra krijg je er trouwens een in Amsterdam en Melbourne opgenomen live-cd bij.
mij=Edel/V2
2 reacties