Het zal 1 april 1986 geweest zijn, toen Tom Blomberg (alias “De Dikke Blomberg“) een keer de presentatie overnam van het beroemde radioprogramma “De Avondspits” van Frits Spits. Ik kan me nog goed herinneren dat “Living in Another World” van Talk Talk werd gestart. Na een minuut of 10 / 15 kreeg je als luisteraar toch die rare sensatie van “hé wacht eens even, dit klopt niet”. Het nummer blééf maar doorgaan. Op een gegeven moment heb je dan wel door dat het een grap is. En naar verluidt ging het zo’n veertig minuten door. Meesterlijk. Ik had een vergelijkbare ervaring met Cosmic Priestess van Tia Carrera uit Austin, Texas, niet te verwarren met Tia Carrere, de actrice. Ik zette dan ook gelijk “Saturn Missile Battery” aan, een nummer van bijna 34 minuten, want ik heb nu eenmaal een fetisj voor lange nummers. Ik hoorde lekker jammende instrumentele psychedelische stoner. Ah. Fijn. Na een kwartiertje hoorde ik nog steeds dat jammen van die jankende gitaar met die stuwende bas en die eindeloos voortmeppende drums. Nou moe, dat duurt wel lang. Na een half uur nog steeds hetzelfde. Dit kán toch niet. Nummer afgelopen. Tjee. En zo zit dat hele album vol met jamwerk. Ik wist niet dat dat soort bands bestonden, maar Earthless doet iets vergelijkbaars. Het is voor mij wat te veel van het goede, en dat komt met name omdat er wat weinig spanning in de opbouw zit. Het gáát maar door. Dan is “Saturn Missile Battery” nog wel het lekkerste nummer van het album want daar zit toch een aangename swing in. Verder is “Sand, Stone and Pearl” te traag om echt op te vallen, en “Slave Cylinder” is me wat te gruizig. Als het je überhaupt al lukt om tot het laatste nummer te komen kun je in “A Wolf in Wolf’s Clothing” nog een paar aardige toonladders horen van gitarist Jason Morales. Knap gedaan allemaal, maar een uur improvisatie zonder al te veel structuur is echt te veel. Dan lukt het me zelfs beter om eindeloos naar dat nummer van Talk Talk te luisteren.
mij=Small Stone / Bertus
4 reacties