Wanneer je roots liggen in een klein stadje aan de Mississippi in Iowa en je als tiener al beide ouders verliest, heb je alle reden om de blues te zingen. De 33-jarige William Elliott Whitmore klinkt met zijn donkere, rauwe en doorleefde stem als een oude ziel in een jong lichaam. Zijn eerste drie albums zijn een soort trilogie die handelt over verlies en verwerking en op Animals In The Dark uit 2009 trekt hij fel van leer tegen het politieke tijdperk van Bush in Amerika. Op zijn vijfde cd Field Songs gaat hij terug naar zijn roots in Iowa. Whitmore is grootgebracht op een boerderij waar hij nu nog steeds woont. Het leven op de boerderij en het zware lichamelijke werk wat daarbij hoort loopt als een soort van therapie voor persoonlijke sores door de acht songs op Field Songs. Waar tegenwoordig iedereen zijn hart uitstort via social media, verwerkt William Elliott Whitmore zijn shit in de natuur rondom zijn boerderij. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Spaarzaam begeleid door banjo, overwegend akoestische gitaar en soms basdrum en ondersteund met omgevingsgeluiden van rondom zijn boerderij, lijkt het alsof Whitmore de blues/folksongs van Field Songs letterlijk in het veld opgenomen heeft. Was de sfeer op de eerste vier platen overwegend somber, op Field Songs is de toon optimistischer van aard en wordt de blik op de toekomst gericht in plaats van op het verleden. Geen pijn, (“Not Feeling Any Pain”), niet terugkijken (“Bury Your Burdens in The Ground”) maar geloven in je eigen kunnen (“Let’s Do Something Impossible”) en in een hoopvolle toekomst (“We’ll Carry On”).
mij=Anti
4 reacties