Er zijn natuurlijk zat platen die een clash van stijlen laten horen, maar zo doldriest als Japanner Katsuhiko Maeda het laat gebeuren op Seven Idiots heb ik het tot nu toe zelden gehoord. Waar hij onder de naam World’s End Girlfriend eerder koos voor een rustieke insteek bij onder meer een samenwerking met zijn landgenoten van Mono, ontpopt deze cd zich als de soundtrack voor een tekenfilm waarvan de karakters nog uitgevonden moeten worden. Gelijk in de openingstrack vechten de genres elkaar de tent uit. Of vieren hun samenzijn op een chaotische wijze. Hoe je het ook wilt noemen. Klassiek en indie, oh nee post-rock oh nee industrial oh nee funk rock oh nee math rock oh nee ambient oh nee krautrock oh nee funk rock oh nee drum’n’bass oh nee toch ehh… het wordt bijna doldriest om het doldrieste. Daarin schuilt wel een beetje het gevaar van Seven Idiots, voor je het weet schuif je de cd ter zijde omdat het gewoon teveel van het goede is. En dat begrijp ik ook wel, want Maeda gaat, met behulp van een viertal landgenoten, echt helemaal los en slecht muur na muur. Als cirkelzaag jagende gitaren gaan vol in op nerveus drentelende strijkers die van achter dan weer sneaky aangevallen worden door een mitrailleur aan beats. Eigenlijk laat het zich met geen pen beschrijven wat ‘ie hier voor streken uithaalt. Ooit liet Mike Oldfield achter op Amarok een gezondheidswaarschuwing opnemen waarvan de strekking was: ‘Deze plaat kan gevaarlijk zijn voor de gezondheid van hardhorende uilskuikens. Als u lijdt aan deze kwaal, raadpleeg dan onmiddellijk uw arts.’ Dat mag hier wel vetgedrukt op de voorkant komen. Want na elke luisterbeurt van tachtig minuten heb je wel ff nodig om bij te komen. Maar dan ga ja net als die enge achtbaan gewoon nog een keer, want dat sensationele, vreemde gevoel wil je keer op keer beleven.

mij=Erased Tapes / Konkurrent

Er zijn natuurlijk zat platen die een clash van stijlen laten horen, maar zo doldriest als Japanner Katsuhiko Maeda het laat gebeuren op Seven Idiots heb ik het tot nu toe zelden gehoord. Waar hij onder de naam World’s End Girlfriend eerder koos voor een rustieke insteek bij onder meer een samenwerking met zijn landgenoten van Mono, ontpopt deze cd zich als de soundtrack voor een tekenfilm waarvan de karakters nog uitgevonden moeten worden. Gelijk in de openingstrack vechten de genres elkaar de tent uit. Of vieren hun samenzijn op een chaotische wijze. Hoe je het ook wilt noemen. Klassiek en indie, oh nee post-rock oh nee industrial oh nee funk rock oh nee math rock oh nee ambient oh nee krautrock oh nee funk rock oh nee drum’n’bass oh nee toch ehh… het wordt bijna doldriest om het doldrieste. Daarin schuilt wel een beetje het gevaar van Seven Idiots, voor je het weet schuif je de cd ter zijde omdat het gewoon teveel van het goede is. En dat begrijp ik ook wel, want Maeda gaat, met behulp van een viertal landgenoten, echt helemaal los en slecht muur na muur. Als cirkelzaag jagende gitaren gaan vol in op nerveus drentelende strijkers die van achter dan weer sneaky aangevallen worden door een mitrailleur aan beats. Eigenlijk laat het zich met geen pen beschrijven wat ‘ie hier voor streken uithaalt. Ooit liet Mike Oldfield achter op Amarok een gezondheidswaarschuwing opnemen waarvan de strekking was: ‘Deze plaat kan gevaarlijk zijn voor de gezondheid van hardhorende uilskuikens. Als u lijdt aan deze kwaal, raadpleeg dan onmiddellijk uw arts.’ Dat mag hier wel vetgedrukt op de voorkant komen. Want na elke luisterbeurt van tachtig minuten heb je wel ff nodig om bij te komen. Maar dan ga ja net als die enge achtbaan gewoon nog een keer, want dat sensationele, vreemde gevoel wil je keer op keer beleven.

Verder lezen“World's End Girlfriend – Seven Idiots”