We zitten voor het Americain langs het water en Eagles of Death Metal-frontman Jesse Hughes probeert een joint te draaien. Er staat een stevig briesje en z’n wiet waait het water in. Erg rouwig is Hughes er niet om. “Als ik in Nederland ben koop ik meteen alle wiet die ik tegenkom. Maar ik heb nu zo’n enorme voorraad, die rook ik nooit van m’n leven op in een middag. Maar ik geef niet op dude, desnoods eet ik het op voor ik straks weer het vliegtuig in moet.”
Jesse ‘Boots Electric’ Hughes is een dag in Nederland voor de promotie van zijn solodebuut. Al vanaf de eerste Eagles of Death Metal-cd had hij de wens om een eigen album uit te brengen en deze maand is het dan eindelijk zover. Onder zijn bijnaam Boots Electric verschijnt Honkey Kong. “Ik ben mijn plek in het team aan het verdienen”, zegt Hughes over dit soloproject. “Ik heb het Eagles of Death Metal-nest verlaten om solo te vliegen, om zo het recht te verdienen om misschien ooit de leidende piloot van de armada te worden.” Met de armada doelt hij op de desert rock-clan waar hij en zijn mede-Eagle Josh Homme deel van uitmaken. “We zijn allemaal familie en het doel van de familie is om elkaar sterker te maken.” Voor de volgende Eagles of Death Metal plaat hoeft Joshua zich niet meer zo te beperken. “Ik zit nu op een niveau dat meer recht doet aan al mijn ervaring en inbreng.”
mij=Interview & Foto's: Reinier
Journalistiek loopbaan
Josh Homme en Jesse Hughes zijn al van jongs af aan met elkaar bevriend, maar na de middelbare school ging ieder zijn eigen weg. Homme maakte naam met Kyuss en Queens of the Stone Age en Hughes ging studeren. Hoewel z’n liefde voor muziek minstens zo groot was als die van zijn vriend, koos Hughes voor een loopbaan in de journalistiek. “Ik heb altijd enorm van muziek gehouden, maar ik had geen enkele interesse om er iets in te gaan doen. Mijn vader was muzikant en m'n ouders scheidden toen ik zeven was. Lange tijd dacht ik dat de rock ‘n’ roll levensstijl van mijn vader daar de oorzaak van was. Dat betekende dat als ik succesvol wilde worden, ik het tegenovergestelde moest doen van m’n vader. Een carrière in de muziek was dus uitgesloten.”
Als politiek journalist schopte Hughes het tot speechschrijver voor de Republikeinse Partij. Hij schreef onder andere toespraken voor Sonny Bono, die toentertijd burgemeester van Palm Springs was. “Vanwege mijn werk als journalist kwam ik in contact met politici. Zo kwam ik Sonny Bono tegen en hij was onder de indruk van mijn opvattingen over rock ’n’ roll en conservatisme. En ik ben handig met woorden, dus zodoende.” Politiek en rock ‘n’ roll, je zou denken dat die werelden mijlenver uit elkaar liggen, maar volgens Hughes valt dat wel mee. “Politici proberen net als muzikanten een album te verkopen, maar dan noemen ze het hun politieke ideeën. Ze spelen geen liedjes maar houden toespraken voor een groot publiek en na afloop neuken ze de groupies. It’s the same shit.”
Maar na een grote tegenslag op persoonlijk vlak beëindigde hij zijn loopbaan als journalist. Zijn toenmalige vrouw ging vreemd met een andere vrouw en Hughes raakte diep in de put. Z’n wereld stond op z’n kop en alles waar hij ooit in geloofde trok hij in twijfel. “Ik had echt geen idee meer wat nou goed en slecht was, maar het interesseerde me ook geen reet meer. Ik begon drugs te nemen en in een week tijd schreef ik alle nummers voor het eerste Eagles of Death Metal-album. Daar heb ik absoluut geen spijt van gehad.”
Wijze les
Zijn oude schoolvriend Homme nam hem toen onder zijn hoede en samen namen ze Peace Love Death Metal op, dat in 2004 verscheen. Er volgden nog twee albums en nu is dan eindelijk de tijd rijp om de vleugels uit te slaan en op eigen kracht een plaat op te nemen. Toch was tijdens de opnamen de invloed van Homme voelbaar, aldus Hughes. “Het was voor het eerst dat ik in staat was om na te denken over de belangrijkste lessen die ik van Josh heb geleerd. Dus in sommige opzichten was hij meer aanwezig dan ooit.” Het meest waardevolle dat hij van Homme heeft geleerd is om ruimte te creëren waar de luisteraar in wordt gezogen. “Je hebt muziek waarbij je het gevoel hebt dat je tegen een muur op loopt. Maar je hebt ook muziek waarbij het voelt alsof je er helemaal door omringd wordt. Een soort 3D-effect van stereogeluid. Dat lijkt misschien een vage les, maar het was wel een hele belangrijke. Het heeft me geleerd om iets niet te spelen. Mensen willen in de muziek gezogen worden, ze willen gehypnotiseerd worden. Dat is wat muzikanten zijn, moderne slangenbezweerders en de luisteraars zijn de slangen, hele giftige slangen.”
Who says a rock band can't play funky?
Maar deze les alleen was niet voldoende om de cd in z’n eentje te kunnen opnemen. Hughes riep de hulp in van Beastie Boys-producer Money Mark en producer Tony Hoffer, die eerder platen produceerde van Beck, The Kooks, Air en Depeche Mode. Hun rol in het opnameproces was volgens Hughes van onschatbare waarde. “Money Mark raakte bij de plaat betrokken toen ik nog in de onderzoeksfase zat. Ik had wel ideeën voor nummers, maar tegelijkertijd moest ik mezelf de-eagelen. Ik had vier liedjes geschreven en ineens wist ik precies wat ik wilde. Money Mark heeft me heel praktisch geholpen dat uit te werken”, vertelt Boots.
Maar dat was nog niet voldoende, er moest nog een stap worden gemaakt om datgene te bereiken dat Hughes voor ogen had. “Tony Hoffer is geniaal, hij heeft met Beck gewerkt, een grote held van mij waarmee ik mij sterk identificeer. Ik probeer muziek op dezelfde manier te benaderen als hij en ik dacht dat als iemand die een wackjob als Beck begrijpt, hij een wackjob als ik ook wel zal snappen.
Hij kwam erbij op een moment dat ik precies wist waar ik heen wilde. Ik kon bij wijze van spreken precies het punt op het strand zien van waaruit ik alle nazi’s kon doden, maar ik had geen boot om er te komen. Ik vertelde Tony waar ik heen wilde en hij zei ‘allright, get on!’. Dat was geweldig om mee te maken. Weet je, ik ben de gelukkigste motherfucker in rock ‘n’ roll.”
Een bijkomend voordeel was dat Tony Hoffer behalve met Beck ook met David Gahan en Depeche Mode heeft gewerkt. Die ervaring was een belangrijk pluspunt, want synthesizers en keyboards spelen een hoofdrol op Honkey Kong. Daarmee is Boots Electric een totaal andere aangelegenheid geworden dan Eagles of Death Metal. “Als white boy snap ik wat Depeche Mode of iemand als Gary Numan met keyboards doet, maar verder dan dat kom ik niet. Neem Bernie Worrell, toetsenist van Parliament. Ik hou van zijn werk, maar ik begrijp het niet helemaal. Wat hij doet is wel waar ik naartoe wilde. De enige manier om daar te komen is via het pad van Depeche Mode en Gary Numan. Want Gary Numan is niet alleen funky, maar hij is ook heel erg honkey, weet je.”
George Clinton
Het funky en met keyboards en synthesizers overladen Honkey Kong zou je kunnen opvatten als een eerbetoon aan George Clinton, een van z’n grootste muzikale invloeden. Zijn obsessie voor Clinton en Parliament ging zover dat Hughes in z’n studietijd 32.000 dollar van z’n oma erdoorheen jaagde om maar geen show van de band te missen. “Dat was een van de weinige buitensporige dingen die ik als student heb gedaan. M’n oma gaf me een enorme berg geld om in een huis te investeren of zo, maar ik heb elke cent uitgegeven om maar geen enkele show te missen van hun Mothership Connection tour”, vertelt Hughes lachend. “Parliament was mijn eerste echte goddelijke ervaring met muziek. Ik was een jaar of vijf oud en op de voeten van mijn moeder dansten we op het nummer Flash Light. Op die leeftijd is je moeder als een engel en ik kan je de sensatie niet beschrijven die ik voelde. Deze herinnering een van de meest indrukwekkende ervaringen geworden die in m’n hart staan gegrift”, vertelt Hughes met een grote grijns.
Nu z’n soloplaat er na al die jaren erover te hebben nagedacht eindelijk is, klinkt het nog wel zoals hij het in het begin voor ogen had? “Nee. Als ik muziek maak, dan luister ik naar wat de muziek mij vertelt om te doen. Nadat ik een maand of twee bezig was liet de muziek me weten dat ik andere dingen moest proberen. Het niveau waar ik naartoe wilde ging omhoog en ik moest de nummers naar dat niveau zien te tillen. De ouder herkent z’n kind er nog wel in, maar al met al is het een heel ander beest geworden. De straling heeft het gemuteerd”, legt Hughes uit en neemt nog een flinke hijs van z’n joint.
4 reacties