In 2008 werd ik aangenaam verrast door Karmakanic’s vorige CD Who’s the Boss in the Factory. Leest u hier nog even waarom ik dat zo’n prachtige muziek vond. Dus toen Storm me onlangs vroeg de opvolger In a Perfect World te bespreken, lag ik al likkebaardend bij de brievenbus op de cd te wachten. Nou ja, bij de computer wachtend op de digitale download dan, want dat is waar we het als schrijvertjes mee moeten doen tegenwoordig. Dank u, platenmaatschappij! Affijn, we zijn inmiddels een flinke week vrijwel onafgebroken draaien verder, en ik moet zeggen dat ik erg geniet van deze nieuwe muziek. De cd is wederom zwaar symfonisch zonder al te pielerig te worden; liedjes krijgen altijd voorrang op solo’s. Meer nog dan zijn voorganger klinkt deze cd alsof-ie zo uit de jaren zeventig stamt. Een beetje zoals Yes klonk rond Going for the One, ook al zo’n favoriet in huize ForestSounds. Grootste verschil met de voorganger is wel dat de nadruk nu meer ligt op rock (behoorlijk stevig ook) en er nauwelijks nog soepele jazz-invloeden te horen zijn. En ergens vind ik dat toch wel jammer, want het was precies dat element van ontspannenheid die hun muziek zo uniek maakte. Slechte plaat dan maar? Welnee! Maar toen ik ze beiden op mijn Digitale Dingetje had gezet, merkte ik dat ik toch steeds meer nummers van de vorige cd wilde horen in plaats van dit nieuwe materiaal. Dat is een vreemd gevoel: je luistert naar muziek die je mooi vindt, maar voelt toch een soort onrust om naar iets anders te willen luisteren… Nou ja, als dat dan al gebeurt, kan dat nog maar het beste werk van dezelfde artiest zijn. Gelukkig is dat hier het geval.
mij=InsideOut / EMI
4 reacties