Nero – Welcome Reality

Handig is dat, als de hype je vooruitsnelt. Heb jij Nero op Lowlands gehoord? Ik wel. Minstens vier keer. Ook al stonden de Londenaren Daniel Stephens en Joe Ray op dat moment helemaal niet in de polder. Hun nieuwe single “Promises” – nummer 1 in Engeland – kwam echter zowel in de sets van Feed Me als Tek-One prominent langs, de vorige single “Innocence” en de Jets-cover “Crush On You” deed Feed Me er ook nog bij en Skrillex had een eigen Nero-remix liggen. Waarmee meteen mijn drie feesthoogtepunten van Lowlands 2011 op electro/dubstepgebied genoemd zijn (er waren er nog een paar, maar ik was niet overal even lang bij). Want dat had u toch wel door he? Deze popi-jopie-kruising van dubstep en drum’n’bass is sinds Pendulum op onze festivals wat metal in het buitenland is, zeg maar. Het tempo van de muziek en de overweldigende sound lenen zich perfect voor moshing, cirkelpits en zelfs wall of deaths. En dat is leuker dan het klinkt. Véél leuker! Over de gebruikelijke straaljagermotorzuiggeluiden, subbass en wobwobwobgeluiden hoef ik het verder niet te hebben; die jat iedereen in het genre schijnbaar standaard van elkaar. Ik heb zelfs al meerdere studentes horen roepen dat de muziek ze eigenlijk geen fuck uitmaakt zolang er maar een goeie bass-sound onder zit. ‘Mooi’, moet Nero gedacht hebben, ‘dan zetten wij ons debuutalbum na zeven jaar ploeteren vol met herkenbare popthemaatjes, Kosheen-achtige vrouwenvocals, een cover van Justice‘s “Stress” (“Angst”) en een zeventien minuten durende “Symphony 2808” met het BBC Philharmonic Orchestra. Lekker hitgevoelig, zolang het maar scoort!’ En toch, tóch zet ik Welcome Reality minder vaak op dan ik gehoopt had. Misschien is het een beetje het Chase & Status-effect: “Me & You” heb ik intussen echt te vaak gehoord en ook al is dit best een creatief debuutalbum, de sound ervan is me wat te plat. Van Nero wil ik eigenlijk geen album horen, maar een dampende liveset. Ik ben gewend aan dubstepverzamelaars als This Is Dubstep deel 1, 2 en 3 waar Nero steevast een van de partyhoogtepunten op vormt (tja, het is geen klassieke dubstep à la Burial of SBTRKT); Welcome Reality voelt aan als This Is Dubstep deel 4, maar dan eenvormiger. Ook heel knap. Maar dan is de Lowlands-herinnering beter.

mij=Mercury