Pain Of Salvation – Road Salt Two

Eigenlijk zou ik deze recensie pas over een paar maanden moeten schrijven. Zolang duurde het namelijk voor het kwartje viel bij Pain Of Salvations Road Salt One, de voorganger van dit album. Road Salt One was de eerste keer al prachtig, maar pas heel wat draaibeurten later zat het zo in m’n systeem dat m’n hart inmiddels een klein sprongetje maakt als ik het album opzet. Nounou, Prikkie, is dat niet wat overdreven? Nee. Road Salt One is zo’n album waarvan ik na verloop van tijd wist dat het me over twintig jaar nog steeds zal raken en hoeveel albums ik ook beluister, die komen ook bij mij hooguit een of twee keer per jaar langs. Road Salt Two heeft dezelfde rauwe seventiesfeel als Road Salt One, met vooral een buitengewoon gruizig gitaargeluid. Belangrijker nog: het heeft dezelfde bijna beklemmende intensiteit als het eerste album, dezelfde emotionele en muzikale dynamiek. Zware, onrustige rockers, een ballad die begint met alleen piano en fluit, Gildenlöws zang van ingetogen intens naar longen-uit-het-lijf-emoties. Overigens nog een speciale vermelding voor drummer Léo Margarit. Road Salt One was zijn debuut en daarop liet hij al horen een buitengewone drummer te zijn. Hij kan als een stoomtrein alles voortjagen, maar neemt even zo vaak flink gas terug voor subtieler werk en is met zijn spel een belangrijke factor voor de spanning in de tracks. Eén nummer, “Mortar Grind”, was al bekend van de Linoleum EP. Ook al is het album sterk vergelijkbaar met Road Salt One, het zou Pain Of Salvation niet zijn als er niet tóch verrassingen te noteren zouden zijn. De grootste verrassing is “End Credits”, inderdaad het slotnummer, dat voornamelijk drijft op strijkers en dwarsfluit, en daarmee een sfeervol slotakkoord is. Raakt Road Salt Two me op dezelfde manier als Road Salt One? Dat kan ik waarschijnlijk pas over een paar maanden beoordelen. Wat ik wel weet is dat ook dit album van uitzonderlijke klasse is. Road Salt is nu compleet en Gildenlöw heeft zijn magnum opus voltooid. Ik ben iets te nuchter voor muzikale helden, maar Gildenlöw komt wel verdomd dichtbij.

mij=InsideOut/EMI