Als er één band trouw aan zijn fans geweest is, dan is het wel Pearl Jam. Als er dus een reden is voor een feestje, de band wordt twintig, dan vier je dat ook met je fans. De band nam, samen met Cameron Crowe een documentaire op over 20 jaar Pearl Jam en deze werd in de hele wereld, zo’n beetje rond hetzelfde tijdstip uitgezonden. En gezien de vrijwel volle zaal in de bioscoop in Ede zaten fans van over de hele wereld erop te wachten. Nou kun je als een beetje Pearl Jam fan deze film ook niet missen, want alles wat ook maar een beetje naar social media riekt werd ter promotie uit de kast getrokken. En dat voor een documentaire. Een alleraardigste documentaire, dat wel. In twee uur komt meer dan twintig jaar Pearl Jam aan bod, beginnend met Mother Love Bone, de dood van Andy Wood en de komst van Eddie Vedder. Vervolgens wordt in grote stappen de rest van de carrière van de band belicht met als focuspunten de doorgeslagen roem (volgens de band), het Ticketmaster-proces en de ramp op het Roskilde-festival. Leuke punten zijn het “nee-moment”, nee leren zeggen, want de band speelt een show teveel en verkloot die helemaal en het “wat-moment”, na Roskilde; wat zijn we in godsnaam aan het doen? Tussendoor zijn er veel oude interview- en livebeelden, de capriolen van een klauterende Eddie Vedder zijn angstaanjagend en is er ruime aandacht aan het Pinkpopoptreden. Minpuntjes zijn dat de band de regie strak in handen houdt, waardoor de documentaire weinig kritisch is. De overname van de band door Vedder, terwijl Gossard en Ament de leiders waren in het begin, wordt schouderophalend behandeld en de crisis die ontstaat als de band inmiddels als rockartiesten rond tourt, maar terwijl Vedder wanhopig probeert de do-It-yourself-mentaliteit vast te houden door met een busje achter het vliegtuig aan te rijden, komt slechts in één zin aan bod. De film is een puike combinatie van oud en nieuw, relevante beelden van Dylan en The Who, en is ondanks de kritiekloze houding erg vermakelijk. Vooral voor de fans, want daar doen ze het allemaal voor. Kortom, over twintig jaar zitten we weer in de bioscoop, voor PJ40, en pakken we rest van de carrière mee. Hopelijk is dan wel het geluid iets beter dan in Ede…
Naast de documentaire die gisteren in premiere ging verschenen er gisteren ook een cd en een boek met dezelfde titel. Waarover later wellicht meer.
mij=Columbia
Van de cd is de tweede disc het interessants, met daarop wat Temple of the dog demo’s en een demo van The Fixer en Given fly als hoogtepunt. Disc 1 bestaat uit live tracks die veelal op andere releases of de bootlegs series staan.
Dank je wel voor deze snelle recensie. Waar ik het grotendeels mee eens ben overigens. Ik wil er nog wel aan toevoegen dat ik (als fan van het eerste uur) tot tranen toe geroerd was, met name in het eerste uur. Cameron Crowe heeft een prachtig tijdsbeeld geschapen, een trip down memory lane voor vroege veertigers die in de jaren negentig de grunge “leefden”. Ja, ik was diep geraakt.
Eens met Gr. R. maar ik zat meer te denken aan 20-9-2016…
Ik zat meer te denken aan 20-9-2016…
Van de cd is de tweede disc het interessants, met daarop wat Temple of the dog demo’s en een demo van The Fixer en Given fly als hoogtepunt. Disc 1 bestaat uit live tracks die veelal op andere releases of de bootlegs series staan.
Dank je wel voor deze snelle recensie. Waar ik het grotendeels mee eens ben overigens. Ik wil er nog wel aan toevoegen dat ik (als fan van het eerste uur) tot tranen toe geroerd was, met name in het eerste uur. Cameron Crowe heeft een prachtig tijdsbeeld geschapen, een trip down memory lane voor vroege veertigers die in de jaren negentig de grunge “leefden”. Ja, ik was diep geraakt.
Eens met Gr. R. maar ik zat meer te denken aan 20-9-2016…
Ik zat meer te denken aan 20-9-2016…
Dat kritiekloze ligt toch aan de beperkte tijd in de docu en de regisseur. In het boek, waar ze net zo goed de regie over hadden, wordt wel dieper ingegaan op de gevoeliger onderwerpen.
Goed docu overigens, heb er 2 uur met veel plezier naar gekeken.