Een hecht clubje met een volstrekt eigen stijl en een constante hoge kwaliteit, dat is Phideaux. Het nieuwe album Snowtorch is verschenen in een fraaie uitklaphoes met – gedurfd of buitengewoon onhandig? – geen bandnaam of titel voorop. Xavier Phideaux mag dan de naamgever zijn, het is voor alles een collectief met bijvoorbeeld een belangrijke rol voor gitarist Gabriel Moffat als producer, en voor zangeressen Ariel Farber en Valerie Gracious. Ook muzikaal is het een apart gezelschap. De sound is ongewoon warm en misschien wel een tikkie ontwapenend ouderwets, mede door het gebruik van (veel) piano, fluiten en violen, waardoor het voor velen nogal lastig was om Phideaux in een hokje te plaatsen. Is het pop, is het artrock, is het prog? Met het meesterwerk Doomsday Afternoon kwam in elk geval in progkringen de doorbraak. Snowtorch bevat precies drie songs, Snowtorch Part One & Part Two, beiden zo’n twintig minuten lang, en daar tussenin Helix van bijna zes minuten. En ja, Snowtorch is in allerlei stukken opgedeeld, met steeds weer een eigen sfeer en dynamiek. Zelfs hardcore proggers moeten daar nieuwsgierig van worden. Maar voor alles is het op en top Phideaux: de lijzige zang van Xavier Phideaux tegenover de heldere stemmen van de dames is op zich al uit duizenden herkenbaar, maar inmiddels mag je dat van de muziek ook wel zeggen. Het kost ook deze keer geen enkele moeite om me mee te laten slepen. Integendeel, Snowtorch is een van de betere albums in een oeuvre dat toch al bol staat van de kwaliteit.
mij=Bloodfish / Import
2 reacties