Het is lang geleden dat ik aan Refused gedacht heb, de band die één legendarisch album maakte, The Shape of Punk To Come, om vervolgens te verdwijnen. Een pretentieuze plaat die hardcore en punk verbond met jazzgeschiedenis en bol stond van de politieke uitingen. Van die laatste twee zaken is niets te merken op This Is The Computers, maar de uitdossing van de bandleden – en sowieso de aandacht voor vormgeving – en vooral de zang is griezelig identiek aan die van Dennis Lyxzén en consorten. Muzikaal klinkt The Computers als een mix van gestileerde garagerock (The Hives, maar dan afwisselender en vuiger), opgepunkte, maar uiterst klassieke rock ‘n’ roll en de hardcorepunk van Refused. Over de elf liedjes op hun debuutplaat doet dit kwartet uit Exeter nog geen vijfentwintig minuten, precies lang genoeg om niet te vervelen. En daar schuilt meteen het probleem voor deze band: hoeveel platen is zo’n formule leuk? Maar ik geef toe: schreeuwzang op deze manier afwisselen met drie akkoorden-rock-n-roll, slimme koortjes en een gevoel voor puntige liedjes zorgt ervoor dat This Is The Computers zo’n plaat is die ongemerkt vaak op repeat gaat.
mij=One Little Indian / Bertus
2 reacties