In een gezin met alleen jongens is het niet altijd koek en ei, maar een gezin met alleen meisjes lijkt me nog veel ingewikkelder. Ik vraag me af of daardoor er uiteindelijk meer succesvolle broerbands zijn dan zussenbands. Uitzondering hierop is in ieder geval The Unthanks, dat de zussen Rachel en Becky Unthank herbergt. Onder de naam The Unthanks is Last hun tweede album, maar de zussen werkten al eerder samen. De dames schrijven hun nummers niet zelf, maar ze kiezen voor traditionals, nummers van anderen en een paar covers (o.a. King Crimsons “Starless” en Tom Waits´ “No One Knows I´m Gone”). Alles zit echter in een typisch Engels folksoundjasje, wat ongetwijfeld komt doordat de vijf leden van The Unthanks de nummers zelf gearrangeerd hebben. Door de vet geaccentueerde arrangementen klinkt Last nog braver dan haar voorganger. De dansers op de hoes geven het prima aan: het leven is één grote wals. Ik kan me bijna niet voorstellen dat de gezusters elkaar ooit in de haren zijn gevlogen. Last is verplichte kost voor de folkliefhebber die het kampvuur is ontstegen en inmiddels in goede kringen verkeert. Luister eens naar het door hun pianist Adrian McNally geschreven “Last”. Het tempo gaat omlaag en mijn kippenvelgraad gaat omhoog.
mij=One Little Indian / Bertus
4 reacties