In een interview met De Volkskrant verklaart Jeff Tweedy de titel van de achtste cd van Wilco. The Whole Love is een term van detectives. Op het moment dat ze aanvoelen dat een moordenaar op het punt staat te bekennen zeggen ze, nu komt the whole love waarmee ze bedoelen dat de verdachte zich overgeeft en alles (er) uitkomt. Meteen bij openingsnummer “Art Of Almost” lijkt Wilco dit principe toe te passen. In ruim zeven minuten waaiert het nummer alle kanten op, van elektronica naar rock naar psychedelica met als klap op de vuurpijl een sublieme gitaarsolo van Nels Cline. Kan het daarna niet alleen nog maar slechter worden, denk je dan als luisteraar. Maar slecht is een woord dat nog nooit van toepassing is geweest op Wilco. Na het overrompelende begin volgen tien sublieme, melodieuze liedjes. De kracht van Wilco is dat hun songs lekker in het gehoor liggen en makkelijk wegluisteren maar ondertussen gebeurt er muzikaal heel veel, iets wat je vaak pas na meerdere luisterbeurten merkt. Neem “Born Alone”, een rocksong die spannend van begin tot eind is. Of “Rising Red Lung”, dat een simpel folkliedje lijkt maar zo gelaagd in elkaar zit dat je bij elke wending bijna moet juichen om de genialiteit er van. Maar eigenlijk geldt dat voor elk nummer van The Whole Love. Het laatste nummer “One Sunday Morning (Song For Jane Smiley’s Boyfriend)” is een akoestisch liedje van maar liefst twaalf minuten rond een aanstekelijk melodietje op gitaar. Voor je het weet is het nummer voorbij en heb je geen moment het gevoel gehad dat je ‘al’ twaalf minuten naar hetzelfde liedje hebt geluisterd omdat er in die tijd weer van alles gebeurd is. Wanneer je als band in staat bent om een cd lang spannend, melodieus, vernieuwend en aanstekelijk te zijn kan ik er maar één oordeel over vellen: Briljant.
mij=dBpm
Ben het niet met je eens. Na A Ghost Is Born vind ik Wilco afgezakt naar de middelmaat. Ja, natuurlijk is het nog steeds erg goed en is het live een ongeevenaarde wereldband maar op plaat.. ik vond en vind het saai de laatste platen erg voorspelbaar allemaal, ja, zelfs bijna middelmatig. Wat ze op Wilco (The Album) of Sky Blue Sky lieten horen was geen schim van de Wilco op YHF of AGIB.
Deze plaat opent dan wel weer wat experimenteler en even had ik hoop dat het goed ging komen om daarna in het midden van de plaat in te zakken als een pudding om aan het einde weer wat op te krabbelen. En ik weet ook wel dat je de band niet kunt verwijten dat het geen YHF is maar ik vind ook deze plaat maar een middelmatige, een zesje misschien. Zulke goede muzikanten zouden beter moeten kunnen en willen.
Ik vind dat ze juist van de op het eerste gehoor eenvoudige liedjes iets briljants maken. Dat is hun grote kracht. Van mij hoeft niet elke plaat experimenteel te zijn.
Sorry, dit is niet bepaald middelmaat: http://www.youtube.com/watch?v=FtM-piNM6iM
*gaat zichzelf eventjes verschonen*
Ben het niet met je eens. Na A Ghost Is Born vind ik Wilco afgezakt naar de middelmaat. Ja, natuurlijk is het nog steeds erg goed en is het live een ongeevenaarde wereldband maar op plaat.. ik vond en vind het saai de laatste platen erg voorspelbaar allemaal, ja, zelfs bijna middelmatig. Wat ze op Wilco (The Album) of Sky Blue Sky lieten horen was geen schim van de Wilco op YHF of AGIB.
Deze plaat opent dan wel weer wat experimenteler en even had ik hoop dat het goed ging komen om daarna in het midden van de plaat in te zakken als een pudding om aan het einde weer wat op te krabbelen. En ik weet ook wel dat je de band niet kunt verwijten dat het geen YHF is maar ik vind ook deze plaat maar een middelmatige, een zesje misschien. Zulke goede muzikanten zouden beter moeten kunnen en willen.
Ik vind dat ze juist van de op het eerste gehoor eenvoudige liedjes iets briljants maken. Dat is hun grote kracht. Van mij hoeft niet elke plaat experimenteel te zijn.
Sorry, dit is niet bepaald middelmaat: http://www.youtube.com/watch?v=FtM-piNM6iM
*gaat zichzelf eventjes verschonen*
@George: ben met je eens dat The Whole Love geen YHF is en ik vind ook dat er geen Misunderstood op staat. En toch: hoewel deze plaat net een maandje uit is, is er vrijwel geen album dat ik dit jaar zoveel gedraaid heb.