Toen ik hoorde dat Joe Bonamassa en Beth Hart de handen ineengeslagen hadden, was ik er meteen van overtuigd dat het een prima album zou worden. Het laatste album van Beth Hart viel mij dan wel tegen, de aanwezigheid van Joe Bonamassa en producer Kevin Shirley zou er vast garant voor staan dat er geen overmaat aan ingetogen nummers op zou staan. Het album bevat uitsluitend covers uit de hoek van de klassieke soul, blues en gospel, zoals “Don’t Explain” van Billie Holiday, “Chocolate Jesus” van Tom Waits, “Something’s Got A Hold On Me” van Etta James en “For My Friend” van Bill Withers. Ze proberen niet de originelen na te spelen, maar geven er hun eigen interpretatie aan zonder het karakter van de songs te veranderen. Dat betekent dat het bovendien voor beiden genoeg afwijkt van hun eigen materiaal om een eigen plekje op te eisen. Het is meer soul en (wat) meer ingehouden gitaarwerk dan bij Bonamassa gebruikelijk, terwijl de piano veel minder prominent is dan bij Hart normaal gesproken het geval is. De muzikanten zijn grotendeels uit Bonamassa’s entourage afkomstig. Zoals Hart al deed bij 37 Days is het materiaal in de studio zoveel mogelijk live opgenomen. Daardoor is ook de chemie van muzikanten die hun favoriete blues- en soulklassiekers spelen bewaard gebleven. Beiden hebben in het verleden al laten zien dat ze naast – of beter gezegd vervlochten met – hun eigen werk fantastische interpretaties van klassieke songs kunnen neerzetten. Hart en Bonamassa hebben hier hun eigen stijl ingebracht, bestaande songs gebruikt en toch iets gemaakt dat een eigen kwaliteit heeft. The best of both worlds, in alle opzichten.
mij=Provogue / Mascot
4 reacties