Gek eigenlijk, voor iemand die in zo’n tempo platen uitbrengt: Wolfroy Goes To Town is de eerste full-length onder zijn belangrijkste pseudoniem sinds 2009. Nu is een tempo van een album per twee jaar voor veel bands en muzikanten volstrekt onhaalbaar, maar als je Will Oldham heet, gelden er andere regels. Als ik de bijdragen aan platen van anderen buiten beschouwing laat, heeft hij in de afgelopen twee jaar twintig keer een 7”, 10” , CD-single, CD of digitale single op de wereld losgelaten. Met dat in het achterhoofd is het teleurstellend dat Wolfroy Goes To Town slechts tien nummers bevat. Nu hij niet met een andere band samenwerkt worden de songs spaarzaam gearrangeerd, vrijwel allemaal in hetzelfde tempo gespeeld en is er een belangrijke bijrol voor een vrouw: zangeres Angel Olsen die met haar ijle countrystem een mooi tegenwicht biedt aan het immer sombere geluid van Bonnie ‘Prince’ Billy. Olsens bijdrage aan “Quail & Dumplings” (‘Fuck birds in the bushes / let’s take ‘em in hand’, schreeuwt ze) stuwt het prijsnummer van dit album naar grote hoogte, al moeten hier credits gaan naar het gitaarwerk van vaste begeleider Emmett Kelly. Hoe goed samenwerkingen hem ook afgaan, het is mooi om Will Oldham weer eens zelf de regie volledig in handen te horen nemen. Ook al is het slechts tien liedjes lang.
mij=Domino / Munich
4 reacties