Bij het eerste album van Chickenfoot had ik ten tijde van de recensie het idee dat het een lekker album met wellicht beperkte houdbaarheid zou zijn. Uiteindelijk belandde het echter zelfs in m’n jaarlijstje. Nu is er het tweede album, dat aanvankelijk IV zou heten en nu dus III heet. Sammy Hagar vond het een goeie grap, ’cause that’s the way Chickenfoot is’. Oef, dat klinkt als een dame van middelbare leeftijd die op een feestje roept ‘ik ben toch zo’n gek mens, hè?!’ Nou ja, sommigen hebben een lage humordrempel, zullen we maar zeggen. In eerste instantie viel het album me wat tegen. Vooral omdat het op sommige momenten lijkt alsof Hagar c.s. Van Halens For Unlawful Carnal Knowledge nog eens dunnetjes over willen doen. Ja, de helft van die bezetting zit ook hier in de band en ja, F.U.C.K. was een prima album, maar van deze vier mag je toch meer verwachten. Gaandeweg komen gelukkig de songs bovendrijven die maken dat Chickenfoot meer is dan een band met vooral een verleden. “Alright Alright” is zo’n lekker onbezorgde Sammy Hagar fun-in-the-sun-rocker, terwijl “Three And A Half Letters” een song is over de economische crisis. Tekstueel verre van vrolijk, maar muzikaal is het een heerlijke rocker, met in het instrumentale deel een hoofdrol voor Joe Satriani en Chad Smith. De laatste is op dit album trouwens stukken swingender bezig dan op de laatste plaat van z’n vaste bandje. Ook “Dubai Blues” en de van een lik country voorziene ballad “Something Going Wrong” zijn om van te smullen. Chickenfoot is er wederom in geslaagd een bandalbum te maken, in plaats van met vier ego’s te musiceren. Als ze een beetje wegblijven van het Van Halengeluid moeten er nog heel wat prima platen kunnen volgen. Maar is III nu beter dan het debuut? Geen idee, vraag me dat over een half jaar nog maar eens. Dat het in in de buurt komt, is wat mij betreft al reden tot vreugde.
mij=Edel
4 reacties