Het valt nog niet mee om een van de Dum Dum Girls te pakken te krijgen voor het afgesproken gesprek. Er moet gesoundcheckt worden, dan gegeten, dan opnieuw gesoundcheckt, dan gedronken, dan even gerookt, dan even gebeld, dan geplast, etc. etc. Maar als ik dan toch eindelijk tegenover zangeres Kristin Gundred zit, blijkt er absoluut geen sprake van enige attitude. Gundred is de vriendelijkheid zelve en zet zelfs een kopje koffie voor me.
mij=Interview: Blink.
Hoe zal ik je noemen, Kristen of Dee Dee?
De meeste mensen, inclusief mijn bandleden, noemen me Dee Dee.
Eind 2011 komt jullie nieuwe album uit. Kun je daar al iets over vertellen?
Het album komt in september uit bij Sub Pop. Het is af, maar ik weet niet helemaal zeker of het al gemastered is. We hebben het album in LA in ongeveer een week opgenomen. Het mixen duurde wel iets langer. Er staan tien nummers op het album, waaronder een nummer van meer dan zes minuten. En dat is behoorlijk lang voor ons doen.
Onlangs verscheen de EP He Gets Me High. Hoe waren de reacties op de EP?
Om een te grote tijd tussen releases te voorkomen heb ik besloten de EP uit te brengen. De reacties op de EP zijn erg goed geweest. Het was vooral leuk om te lezen dat veel mensen vonden dat mijn zang zich ontwikkeld had.
Heb je net als bij eerdere releases voornamelijk alles zelf gespeeld?
De opnames van de EP waren een grote stap omdat ik voor het eerst in een studio met fatsoenlijke apparatuur werkte. Het album wordt opnieuw een grote stap omdat de band mee deed. Ik schrijf nog wel alle nummers en het meeste materiaal was klaar voordat we de studio ingingen, maar er zijn tijdens de opnames nog wel spontaan wat dingen toegevoegd door de meiden. Ik wilde niet weer alles helemaal zelf doen. Sinds de EP heb ik een goed team om me heen, met mensen die ik volledig vertrouw. Daardoor kan ik me gewoon richten op wat ik het beste kan, namelijk nummers schrijven en zingen.
Je hebt opnieuw met Richard Gottehrer als producer gewerkt, een man met een enorme ervaring. Wat is zijn invloed geweest?
Bij het eerste album had ik zelf alles al opgenomen en toen heeft hij alleen de mix en post-productie gedaan. Bij de EP was hij er tijdens de opnames bij en dat was wel fijn, al had ik de nummers van de EP eigenlijk ook al helemaal af. Bij de opnames van het nieuwe album was zijn inbreng veel groter. Zijn stijl van produceren is heel spontaan en open. Ik vond op Google Images een foto van zo'n dertig jaar geleden van hem met The Go-Go's. Tijdens de opnames zei hij op een gegeven moment dat onze stijl en foute humor hem erg aan The Go-Go's deed denken. Dat vond ik wel te gek en natuurlijk ook een hele eer.
Op He Gets Me High staat een cover van “There Is A Light That Never Goes Out” van The Smiths. Vanwaar juist dit nummer?
Ik ben altijd enorm fan geweest van The Smiths. Ik heb Johnny Marr al eens ontmoet en vorige week deden we een optreden in de radioshow van Mike Joyce. De cover werd eigenlijk spontaan gekozen, al is het een van mijn favoriete nummers ooit. Door het naspelen van nummers heb ik vroeger gitaar leren spelen en dit nummer heb ik heel veel gespeeld. Er is niks mis met covers, maar als je ze uitbrengt is er natuurlijk altijd een zeker risico, vooral bij covers van The Smiths. Gelukkig hoorde ik vooral positieve reacties, zelfs van Mike Joyce.
Onlangs doken de “Blissed Out” cassette-opnames op met je allereerste opnames. Hoe kijk je daar nu naar?
Het zijn voornamelijk crappy thuisopnames. Die cassette is echt een soort tijdcapsule van alles wat ik voor de release van ons eerste album heb gedaan. Het is vreemd dat mensen het nu te horen krijgen, zeker omdat ik geen enkel plan had om die opnames ooit uit te brengen.
Hoe wil je het geluid van de Dum Dum Girls verder ontwikkelen?
Ik sta op het punt om van LA naar New York te verhuizen en ben van plan om onderweg akoestische sets te spelen. Mijn nummers ontstaan sowieso altijd op een akoestische gitaar en zijn in essentie gewoon simpele popsongs. Mijn man (Brandon Welchez van de band Crocodiles) en ik hebben het altijd over de 'akoestische gitaar-test'. Alleen als een nummer met alleen begeleiding op gitaar overeind blijft, is het een goed nummer.
Ik hoorde dat jullie het nogal zwaar hadden op het SXSW-festival dit jaar?
Eigenlijk was het allemaal prima maar het was er zó heet. Ik houd niet van klagen, maar het was het einde van een lange toer, we speelden buiten in de hete zon en het was enorm stoffig. Onze natuurlijke omgeving is toch eerder een donker zaaltje met veel rook. We voelden ons op SXSW zo in het daglicht en in de hitte nogal onwennig.
Wat zijn de plannen voor de rest van 2011?
De zomer blijft relatief rustig, maar na de release van het nieuwe album zullen we weer all over the place zijn!
4 reacties