Toen eerder dit jaar de EP He Gets Me High verscheen, was het al duidelijk: het komt helemaal goed met Dum Dum Girls. Eigenlijk had het best voor de hand gelegen als de Californische meidenband na het verrassende debuut I Will Be en het eindeloze toeren als een nachtkaars was uitgegaan, maar het tegenovergestelde is het geval. Vooral de zang van oprichtster en bandbrein Dee Dee klinkt strijdlustig en helder. Mooi om te horen hoe haar stem zich stapje voor stapje ontwikkelt. Vooral op een nummer als “Heartbeat” zingt ze de regels ‘I don’t know, where to go, to get away from this sorrow’ op een manier waar Chrissy Hynde jaloers op zou zijn. De andere drie dames hebben dit keer iets meer te zeggen gehad bij de opnames en mochten zelfs een beetje meezingen, maar Dee Dee blijft degene die de nummers schrijft en grotendeels het geluid van de band bepaalt. De luchtige sixties-meidenpop blijft de hoofdmoot, zoals op de heerlijk aanstekelijke single “Bedroom Eyes”, dat volgens Dee Dee overigens gaat over ‘Love within the context of insomnia and separation, kinda my thing.’ Toch verkennen de Dum Dum Girls ook duidelijk nieuwe terreinen. Opvallend is bijvoorbeeld het nummer “Coming Down” dat ruim zes minuten duurt en waarschijnlijk het traagste nummer is dat de Dum Dum Girls ooit opnamen. Opnieuw is de zang echt schitterend en laat Dee Dee zien dat ze nog tot veel meer in staat is dan wat we tot nu toe van de band gehoord hebben. Het mooiste wordt echter bewaard tot het einde, in de vorm van een fraai eerbetoon aan haar overleden moeder: “Hold Your Hand”. De band laat met dit album op overtuigende wijze zien veel meer in huis te hebben dan alleen felle lippenstift en spannende panty’s.
mij=Sub Pop / Konkurrent
4 reacties