Girls – Father, Son, Holy Ghost

Zo klinkt Girls dus als ze wél budget hebben voor het opnemen van een plaat. Het debuut van het tweetal, simpelweg Album genaamd, bevatte een verzameling liedjes waar je u tegen zegt. Om de volle schoonheid ervan te ontdekken moest de luisteraar zich een weg banen door een groezelige stofsluier van een tekortschietende cheapy productie en de (bewust) overdreven druilerig-verkouden stem van zanger/gitarist Christopher Owens. Maar met de briljante tussendoor-ep Broken Dreams Club was ik er al van overtuigd dat het goed zit met dit tweetal. Owens toont zich een ware, ambachtelijke songsmid en zijn bassende maatje Chet “JR” White heeft zich de kunst van het produceren eigen gemaakt. Het resultaat, Father, Son, Holy Ghost mag er zijn. Owens blijft een matige zanger, maar is over zijn verkoudheid heen en de evenwichtige productie is warm en glanzend, zonder het rafelige indiegeluid van Girls geweld aan te doen. Het album is een trip. Owens, die in zijn teksten zijn opmerkelijke verleden een plek geeft, steekt zijn liefde voor seventies glam-, westcoast- en folkrock niet onder stoelen of banken en opent met een trits gouden Arrow-rocksongs die zo de Top 2000 in kunnen. Met de opener “Honey Bunny” worden de glamrock-cliché’s opnieuw gedefinieerd, “Alex” is het perfecte popnummer waar Teenage Fanclub al jarenlang tevergeefs naar op zoek is en in het machtige, op een diep paarse hardrockriff rollende “Die” stijgt Girls in het outro op in een meeslepend bombastische climax. Waar Album het tranentrekkende hoogtepunt kende in de song “Hellhole Ratrace”, hebben we hier de track “Vomit” dat klein begint maar zich ontvouwt tot een goddelijk aan de hemelpoorten rammelend epos, inclusief gospelkoor en huilend orgel. Tjezus, wat een hoop moois, en dan zijn we nog maar op de helft! Maar het tweede, rustiger deel van het album, dat bij de dubbel-lp is geperst op maagdelijk wit vinyl, kent wat mindere momenten. De soul-pastiche “Love Like A River” kan amper gedragen worden door Owens magere stem en moet gered worden door een gospeldame. “Forgiveness” sleept zich stroperig en moeizaam voort. Het afsluitende miniatuurtje “Jamie Marie” is wonderschoon, maar vormt niet de grootse albumafsluiter die je op basis van het voorgaande misschien had mogen verwachten. Nee, het meesterwerk dat Girls in zich heeft, blijft bewaard tot een volgend album. Maar wat komen ze er al dichtbij. Father, Son, Holy Ghost is een bijna briljant muziekalbum met een tong in de wang; retro, maar met een ziel en zonder de kazige luchtjes. Ik reserveer alvast een plekje in mijn eindejaarslijst. Bovenin.

mij=Turnstile / PIAS