Wederom begint de dag in KEX, hostel extraordinaire. Mammút gaat spelen. Deze piepjonge dames en heren (allemaal nog geen 20 jaar) hebben een allerminst jonge sound. Volwassen goed klinkende pop. Denk Björk, maar dan zonder gekte, gemixt met een vleugje post-rock. De tracks van Mammút zijn strakke, goed doordachte objecten, geserveerd op een compromisloos ritmebedje. Relaxte band, leuke mensen. Ik weet precies hoe ze eruit zien.
Hoewel ik ze niet zie, want ik zit in de KEX-eetzaal aan een tafel met een glas darjeeling-thee cool te zijn (ik faal) en te kletsen met een meisje uit Seattle en een jongen uit Utrecht. Daarbij kijk ik half geboeid en half misselijk naar een andere jongen en diens vriendin die samen een tweeliterpul bier leeg drinken. Gevoelsmatig is het pas half elf ‘s ochtends, de werkelijke tijd is drie uur in de middag. De twee dames van Raketa Project komen voorbijlopen, minzaam kijkend. De Airwaves-dag is in volle hevigheid losgebarsten.
mij=Door Andrew. Foto's: Dennis
Nu wederom naar de Eymundsson boekhandel. Allereerst voor de fenomenale koffie. Nodig. Nog een. Begint te komen! Oké, ik ben er weer. Helvar gaat zo optreden. Zoals met veel bands, en mogelijk met IJslandse bands in het bijzonder, zit er een verhaal in Helvar. De band bestaat uit het duo Heida en Elvar en is begonnen in Berlijn. Gigs werden geboekt om de studiefinanciering te ondersteunen. Helvar speelt traditionele eilandritmes herschreven voor een drummachine, maar vandaag doen ze het anders. “Hi, we are called Helvar, and we are going to perform an accoustic session for you today”, meldt de band in keurig verijslandst Engels. Dat belooft wat, dus ik zak nog iets verder onderuit met mijn cappuccino. Zacht kabbelend komen de liedjes voorbij. De boeken op de schappen zijn een artiest rijker. Het klinkt niet zo vriendelijk als de optredens gisteren, maar muzikaal heeft het meer inhoud. Heida en Elvar zijn beide filosofiestudenten. Was te verwachten als je vrijwillig een lied schrijft dat beïnvloed is door Immanuel Kant, maar als je vervolgens een discussie wilt over de vraag of al het moderne denken beïnvloed is door Kant, dan loop ik de kantjes wel er van af (dit is overigens een Zeer Slecht Grapje, vindt fotograaf Dennis).
Dankzij de wonderen van iets wat op een planning lijkt, en met veel hulp van de uitstekende Airwaves-app (voor Android en Apple) verruilen we onze locatie voor Kaffibarinn, dat je mogelijk bekend is als je de bewegingen van ene Damon Albarn volgt (of naar IJslandse films kijkt). Op deze locatie gaat Owen Pallett spelen. Nu beken ik dat ik Owen onder de noemer Final Fantasy liever kwijt dan rijk was, maar deze Owen is heel goed te doen. Jammer dat ik door de unieke layout van de venue de man niet kan zien. Dubbel jammer dat de bar direct achter me gesloten is, hoewel de ruimte volgepakt staat met mensen én het precies die tijd van de dag is dat rehydratie belangrijk is. En dan staat overal ook nog de verwarming aan hier! Goed, omdat ik kan niets zien, niets te drinken heb en hier direct om de hoek mijn bed heb staan laat ik Dennis zonder enige wroeging in de steek om een aantal zeer belangrijke handelingen te verrichten, want hierna is het tijd voor iets heel anders.
Heel anders is het IJslands Symfonie Orkest, met als dirigent vanavond Daníel Bjarnason, die uit eigen en andermans werk gaat citeren. In de hoofdzaal van Harpa, het thuisbasis van ISO, zoals ze zichzelf informeel noemen. Nu is het meemaken van een optreden van een volwaardig orkest mij niet vreemd, maar toch is er voelbaar magie in de zaal en het publiek is intens respectvol. Als de instrumenten ingeregeld zijn valt er een spannende stilte. “Dit is even andere koek”, fluistert een vriend, en Daníel gaat aan de slag met het begeleiden van een gecontroleerde explosie.
Terwijl de passages zich ontvouwen realiseer ik me dat ik door de muziek mentaal word vrijgemaakt, een zeer vreemde gewaarwording. Hoe intenser de muziek wordt, des te vrijer voel ik me in mijn eigen hoofd. Al mijn recente ervaringen passeren mijn geestesoog. Successen, mislukkingen, ideeën die ik vergeten was, daden die ik beter niet had kunnen verrichten, dingen die ik juist maar al te graag wilde. Mensen die ik liefheb. Alles passeerde de gepolijste lens in mijn hoofd. Ik wist alles, ik was alles, en vergankelijk als alles is, was het maar al te snel voorbij.
Het leven bestaat uit contrasten, beste lezer: na Harpa ontvlucht te zijn beland ik in een verborgen achterafplekje in het centrum van Reykjavik om een verbluffend lekkere hamburger te eten. Hoe dit matcht met het cultuur- en mentaal bewustzijnshoogtepunt in mijn leven van de afgelopen vijf jaar op zijn minst, dat weet ik niet. Het was een onwijs smakelijke burger, dat wel. Mijn ervaring van zojuist zal me een tijdje bijblijven, dat ook.
Hierna een wirwar van bliksembezoeken aan kleine en grote off-venue locaties: de kelder van een postkantoor, een café, een ander café. Ik onthou de bands niet, noch schrijf ik. De avond neemt een licht surrealistisch tintje aan. Nog een biertje, nog een. Weemoedig kijk ik naar de belachelijke rij voor Beach House in het Art Museum en besluit weer een Airwaves-wijsheid te verwoorden: het is maar al te wel mogelijk dat je jouw fijnste optreden in een donkere zaal met slechts twintig anderen beleeft, maar iets waar je altijd zeker van kunt zijn is dat de exotische uitheemse bands zeer aantrekkelijk zijn voor vrijwel al het publiek. De rij voor Beach House ging de hoek van het gebouw al rond! Wees op tijd bij dit festival, echt!
Het Art Museum geven ik en de weer aangeschoven Dennis dus maar op: het gaat de prachtige Nasa-zaal worden, en wij gaan op tijd zijn voor Y△CHT (driehoek inbegrepen). Zo op tijd zelfs dat we omringd door IJslandse tienermeisjes, uitbundig tegen ons aan kletsend over alle leuke inheemse artiesten waar ze mee in de klas zitten. Venue Nasa is in mijn herinnering de plek waar de meest geweldige dingen gebeuren: publiek is het meest enthousiast, bands zijn het meest opgezweept. Zo ook nu, hoop ik. Ik ben zo binnen, en de zaal is even vol als in mijn herinneringen. Mag ook wel, want ik ben zo op tijd dat ik voor de moeite een volledig optreden extra mag meemaken: Active Child. Nu schaam ik me niet om te melden dat ik van deze band of Pat Grossi nooit gehoord had, en ik moet moeite doen om een vergelijking te vinden om het soort muziek te beschrijven (hier ben ik niet alleen in, zegt het internet). Het drietal, onder een deken van snoeiharde bastonen doet….iets wonderlijks. Solist, koorzang, een harp, een massa elektronicadingen. Het volgepakte Nasa vindt het geweldig, ik niet zo. Active Child is, verzin ik, wat Portishead zou zijn als de Britten…gelukkig waren. Alle donkere, nare en gemene dingen in Portishead veranderen in blije en gelukkige bloemetjes en je bent er. Toch wel jammer dan. Ik vind het niets.
Nu Y△CHT. Een band, een beweging, een overtuiging. Y△CHT gaat de Nasa overnemen, het publiek inpakken, en tevens uitleggen waar ze mee bezig zijn in woord en beeld. Na een briljante evolutie-intro wordt er afgetrapt met de extreem funky gekte die deze band is. De hele Nasa springt en kraakt tot op de fundering, de band smult en roept om meer. Aan de hand van zaalvragen (met kordate, krachtige en intelligente antwoorden), presentaties op de projectors en films begeleidt de beweging Y△CHT de Nasa-zaal tot een ongekend muzikaal-orgastisch hoogtepunt. Nog overtroffen met een publieksinvasie op het podium, niet één keer, niet twee, maar continu. Y△CHT maakt in deze incarnatie van zichzelf zeer funky electropop, als een Parliament van het internettijdperk, maar dan een waarvan alleen Jona en Claire de harde kern zijn. Y△CHT is jong, slim en snel. De formule is exact waar de zaal op zit te wachten. Het gevolg: succes.
Donderdag woot!: Y△CHT
Donderdag shoot: niets!
4 reacties