Iceland Airwaves 2011 – Woensdag

Het is kwart voor drie ‘s middags. Het is bewolkt, koud, en het regent. Ik ben gehaast en loop naar een optreden. Ik ben in Reykjavik, en mijn begin van Iceland Airwaves 2011 trapt zo af. Ik loop op dit moment naar KEX, een ‘sociaal experiment’ annex jeugdherberg (kex, het IJslands woord voor koekje – het gebouw is een oude koekfabriek – ziehier IJsland in een notendop). Airwaves, het festival met coolheidsfactor 11 in een van-1-tot-5-schaal. Jammer dat je niet hier bent dude, echt.

mij=Door Andrew. Foto's: Dennis
Kex dus nu. Een volle zaal. Bankjes, tafeltjes, dingetjes, een kluis-deur zonder kluis. Mensen die nog immer volledig naar de klote zijn van de pre-parties her en der verspreid, liggend, hangend. Mensen die driftig naar die toestand toe aan het werken zijn met liters bier in de hand, en For A Minor Reflection die met fijne postrock de volle zaal vult. Met ondersteuning van KEXP Radio uit Seattle trouwens, omdat laatstgenoemde en Reykjavik zustersteden zijn of zoiets. In ieder geval vormt de muziek een aanvulling op het weer, de beukende golven in de baai, de slaande regen en voortjagende wolken, maar niet op mijn gemoedstoestand. Ik ben in de GO! stemming, en ik ben niet alleen. Voor mij staat iemand driftig van zich af te dansen. Hallo!, roepen de mannen. We're sweaty, and it's raining outside. This must mean it's Airwaves! Mijn idee: it's Airwaves!

Nu vlug teruglopen naar boekhandel Eymundsson. Nu moet je het begrip 'boekhandel' ruim zien, want je kunt er ook geweldige koffie van een zeer lieftallig meisje krijgen, en vandaag kan je bandjes kieken. Ik ben op tijd, dus ik pak de helft mee van Vigri. De band is met velen, blazers, strijkers en een houten (!) orgel dat ze later zelf de trap weer af dragen. Respect. Erg leuk, maar de zanger is wat minder toonvast dan mijn smaak verlangt. Goed, dat wordt weer ruimschoots tenietgedaan door de werkelijk hemelse cappuccino die ik aan het drinken ben, maar van koffie word je niet doof. De band is jong maar belooft groei. De omgeving is geweldig natuurlijk. De boekhandel, overal zijn mensen: op de grond, in stoelen, kinderen die rondrennen. Ambiance tot en met. Een meisje kijkt me vrolijk lachend aan, en ik neem nog een cappuccino.

Ik blijf dus. Hier is het best fijn. Lára Rúnars, de dame met de strakke pony die al een tijdje hier soepel rondschrijdt, neemt de plaats in van Vigri. Vol overgave begint ze met bevlogen percussionist en bezeten gitarist. Dit, fijne lezer, zijn de off-venue optredens. De artiesten op Airwaves komen over het algemeen minstens twee keer aan de beurt: vaak in een onverwachte locatie of alleen, zonder begeleiding, en dan nog een keer met alles erop en eraan. Vooral de inheemse en Scandinavische artiesten komen regelmatig langs. Dat geeft je de kans om gewoon als je op straat loopt, ergens koffie staat te drinken of in een platenzaak staat te snuffelen opeens in een optreden te belanden. Primaire locaties zijn echt leuk, maar niet een noodzaak voor dit festival. Maar goed, Lára dus. Prettig klinkende Scandi-Pop, iets intelligenter dan de voorgekauwde (en doorgeslikte) radiorommel die je in je auto voorgeschoteld krijgt. Ze hebben er zin in!

Ik zit nu in een IJslandse -even onsubtiel- gay bar, hoewel mijn gay en lesbische vrienden in Nederland het waarschijnlijk weinig subtiel zouden vinden en gewoon ergens anders heen zouden gaan. Zoals veel zaken hier is de bar 'multifunctioneel' (geen grapje). Boven dus, bier, veel rood licht en off-venue optredens. Ik kom halverwege binnen bij een meisje dat een audio-visueel project heeft genaamd Raketa. Raketa Project is de hele naam. De omgeving heeft een hoog David Lynch-gehalte: achter haar speelt een projectie die zingt en de zangeres aankijkt. Mocht je dit prikkelen, klop even Katrin Braga in je browsert, en zie waar dit je heen brengt. I like. Zoals met veel dingen is bij Airwaves de totaalbeleving het belangrijkste. Komt dat zien.

Het volgende optreden is wat meer lo-fi, denk ik….ehrm, oké laat maar want ik kan het niet beschrijven. Hij noemt zichzelf Slashed Tyres. Onze fotograaf Dennis roept dat het briljant is, maar for the record: Dennis heeft echt, zonder gein, de ballen verstand van muziek, en als ik zeg dat ik het beter kan, kun je maar beter naar mij luisteren…snappie? Dan zing ik wel, goed? Samengevat: het is zo cutting edge dat er geen sprake meer is van een edge, of cutting, of iets wat überhaupt ook maar ergens op slaat. De artiest roept nog halverwege: 'Anyone here in a band?' Iemand reageert. 'What kind of band?' Het antwoord: 'post metal'… De vraag: 'can I be in your band?' Ik haak af voordat het te gênant wordt. Dan maar even een hartversterking regelen bij de imposante bardude. Hierna wel iets leuks, en hoe: op slag verliefd kijk ik naar Guðrið Hansdóttir, afkomstig van de Faroër-eilanden. In een mengsel van Faroees en Engels vertolkt ze haar werk als een Scandinavische Alela Diane, en ik kan niet wegkijken. Zo beroerd als de vorige artiest was, zo goed is deze, en als een effectprocessor van de laatstgenoemde die nog in de lijn hangt het begeeft, aarzelt ze niet om de term WTF? uit te spreken die haar zo mogelijk dieper in mijn hart doet nestelen dan eerst. Zoek haar maar op; ze doet al een tijdje mee: meerdere albums, SXSW, dat soort dingen.
Nu naar de hoofdvenue van vandaag: Harpa! In dit schitterende gebouw ben ik al meermaals geweest: het is werkelijk een prachtig uitgevoerd stuk architectuur, ook al is het nieuw, en het heeft kinderziektes die ik al vaker heb meegemaakt: het is er bloedheet. De lokale mensen gedijen bij iedere vorm van warmte, maar ik met mijn wollen jas en trui… poeh! Goed, ik ben hier voor Sóley, aka Sóley Stefánsdóttir, die met percussionist optreedt in de kleine zaal. Voor het eerst feliciteer ik mezelf met het gouden pers-polsbandje waardoor ik de werkelijk belachelijke rij voorbij kan. Dit is voor mij persoonlijk de eye-opener van de avond. Hoewel het meisje half grappend tegen zichzelf maar herhaalt “No talking, I talk too much, no talking!” zijn haar verhaaltjes hartstrelend. “Should I talk in Icelandic or English?” vraagt ze zich hardop af. Ik sta paf over met wie ik haar kan vergelijken: ze is met haar instapper op de eerste plaats in mijn woensdagavond pardoes alle concurrentie kwijt.

Nog even over die rij trouwens: als je hier verwacht dat een band publiek gaat trekken, let dan op wanneer je vertrekt. In 2008 miste ik Vampire Weekend en CSS in een rij om Florence and the Machine en Gus-Gus te kunnen zien op dezelfde locatie. Twee volle optredens, in een rij, buiten, in -5C. Het is maar wat je leuk vindt. Maarre, nog even over Sóley. Dennis helpt me nog even met de opmerking dat ze een mix is tussen Robyn (maar dan zonder danspretenties) en het dromerige van Emilíana Torrini. En daar laten we het bij. We slaan IKEA SATAN maar over. Nu naar huis.
Today's yay!: Guðrið Hansdóttir
Today's nay: Slashed Tyres.