Allrighty then. Dankzij de rustdag (in de ruimste zin van het woord) gisteren ben ik na vijf uur slaap wakker om de rest van het vrijdag stukje er uit te wringen. Dat lijkt te gaan. Vervolgens op naar het fantastische Happ om iets met vitamines en belangrijke bouwstoffen naar binnen te drukken. Voornamelijk de juice-mixers van Happ houden me in leven hier. Dat, koffie, bier, en Airwaves natuurlijk!
Ondertussen is dit gewoonte, en gewoonte zegt: na Happ, koffie doen in de Te og Kaffi in boekhandel Eymundsson (ik rate deze cappuccino 8.5/10). Waarmee gelijk een off-venue euh…venue gedekt is. Hier Lay Low en vervolgens het verbluffende Mógil. Laatstgenoemde is, op zijn zachtst gezegd, klassieke audioterreur. Basklarinet, viola, geweldig gitaarspel en enorme stem, samengesmolten in een duister doch helder mengsel. De band verontschuldigt zich nog: wij zijn een beetje verwaaid, want we hebben buiten opgetreden vlak hiervoor in Þingvellir [Nationaal Park en UNESCO werelderfgoedlocatie -red.] maar de luisteraar merkt niets van dat al. Toch, gaarheid dicteert dat ik het hier wel even heb gezien. Die rustdag he. Even terug naar het appartement voor een meditatiemoment.
mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Verkwikt en nog geen uur later sta ik in Kofinn voor super-off-venue optredens van twee bands: Agent Fresco en My Brother is Pale. Allereerst moet je weten dat Kofinn ongeveer 40 vierkante meter groot is, en dat je er normaliter uitstekend koffie en bier kunt drinken, en even uitstekend kan eten….met pakweg twintig andere mensen.
Nu is het anders: Agent Fresco begint zijn eclectische mix van eigenlijk van alles en nog wat op te dienen. Als je de kortste weg wilt….Live met screamo-overtonen, met crowdpleasende refreinen en ontzettend catchy ritmes. Ondanks de verontschuldiging “I don't have any voice, and my tongue tastes like salty pubes” (toestand na een bezoek aan de Blue Lagoon) , toch klinkt het super, en de capaciteit van Kofinn wordt zwaar op de proef gesteld als de mensendichtheid oploopt tot zeker 20 meer dan aan te raden. Gelukkig neemt het op een gegeven moment af, zodat ik weer in kan ademen en genoeg kan bewegen zodat ik een slok van mijn pint kan nemen. Agent Fresco heeft er zin in. “You're all so positive, this is good energy! Let's meet up later!”, aldus frontman Arnór. Deze band is ook een winnaar van de Músíktilraunir, met zelfs drie extra prijzen.
Hierna My Brother is Pale. Frontman Matthijs, mede-Dutchy hoewel we de hele week al Engels tegen elkaar praten, zit aan de bar waar hij normaal achter staat en is verontrust dat hij de reus Agent Fresco mag opvolgen. Niets van te merken wanneer hij en zijn kompanen aan de slag gaan, hoewel jammerlijk de Kofinn iets uitgedund is qua publiek. My Brother Is Pale heeft een behoorlijke Jeff Buckley-vibe en ik ben blij dat ik in de Kofinn ben blijven plakken. Vooral tegen het eind van het optreden komt de band los, en de extra bite van de drijvende gitaren is zeker fijn!
Ondertussen ben ik in de kou onderweg naar een van de oudste gebouwen van Reykjavik: Iðnó, een 'major venue' op de Airwaves-kaart, en ook in Reykjavik in het algemeen. Het prachtige gebouw is een theater, restaurant, lounge en vanalles, maar vandaag is in de grote zaal plaats voor bands, bands, bands, met vanavond als hoofdsponsor Fat Cat Records, getuige de uitgeprinte lijsten her en der. Als eerste net van start als ik binnenkom: The Twilight Sad, afkomstig uit Schotland. Na een stevig begin halen helaas technische issues de vaart er volledig uit, en hoewel ik een zwak heb voor zangers die echt alléén zingen (en niets anders) kan ik niet anders zeggen dan dat zanger James zijn best doet, maar weinig aansluiting maakt met het publiek. Zelfs een podiuminvasie slaat dood en een verontschuldiging komt niet over. Wellicht volgende keer toch iets minder moed in vloeibare vorm innemen?
We Were Promised Jetpacks, eveneens uit Schotland, neemt zonder een woord te zeggen het podium in. Eigen alinea, want: het geluid van We Were Promised Jetpacks komt uit hun tenen, gitaargeweld wel te verstaan. Geen gepraat. Geen overbodige onzin. Alles wat labelmates Twilight Sad niet gelukt is ligt aan de voeten van deze band in dit optreden. De keiharde bas slaat tegen mijn voetzolen en de vloer deint onder me. Een aantal dingen merk ik nu voor het eerst deze Airwaves: moshen (maar dan op zijn IJslands: “Sorry! Sorry!” verontschuldigt zich een boomlange reus nadat hij per abuis alle 206 botten in mijn lichaam meermaals gebroken heeft), iemand betreedt ongenood het podium (en wordt kordaat het publiek weer ingetrapt door gitarist William), dat het geluid zo hard staat dat mijn hersenen door mijn gehoorbescherming heen naar buiten geperst worden, dat de band nauwelijks een woord zegt, én het feit dat ik voor zeker een minuut of twee Tuborg-bier lekker lijk te vinden. Tegen collega-FileUnderaar Gr.R merk ik op dat We Were Promised Jetpacks de winnaar van de avond gaat worden als ze niet oppassen, en ondanks dat de beste man een enge John Grant-fetisj heeft is het gemopper beperkt en het vluchtgedrag (“bier halen!”) subtiel. Hoewel ik slechts één lachje heb gezien (bassist Sean nadat iemand in het publiek de bandnaam schreeuwde, waarna tevens de band vertrok alsof ze geen zin meer hadden om hun idolate publiek nog een seconde langer te mogen aanschouwen) is toch in dit optreden gebleken dat het laten van de sociale normen ook waarde heeft. Als je als band presteert, maakt je publiek het geen drol uit of je nou hoi tegen ze zegt of niet. Hulde.
Hierna moet ik even rondlopen, want Iðnó is prachtig en een verkenning van de diverse ruimtes is op zijn plaats. Hierdoor maak ik slechts zijdelings Mazes mee, wederom een Fat Cat-telg. Het internet vertelt me dat de band zich laat beïnvloeden door laat jaren 80 / begin jaren 90 bands. Nice, want ik had ze gepegged als eind 80's Screaming Trees-beïnvloed. Anyway, de no-nonsense, low-tech aanpak van de band bekoort me. Ik zie ze inderdaad podia delen met bands als The Dum Dum Girls. Niet muzikaal, maar gevoelsmatig een uitstekende match. Mazes is een band met drukke leden, maar ik ben blij dat ze vrij zijn gemaakt om hier nog even hun eigen muzikale visie voor me op te dienen. De rest van de avond ben ik eigenlijk op de bank, op een andere etage in dit prachtige gebouw. Het gesprek: gitaren, en waar ze gemaakt worden. Wie ze kopen, en wie ze bespelen. Er branden kaarsen, en voor me staat een koperen afgietsel van twee engelen in een vrij discutabele omhelzing. Na het laatste biertje terug de kou in. Om de zoete pijn van het vertrek te ontkrachten volgt mijn eerste ervaring met een psylur of terwijl een IJslandse hotdog. Volgens sommigen (en Bill Clinton) de beste hotdogs ter wereld. Ik heb er een gegeten. Cultuur moet tenslotte geëerd worden.
Zaterdag mmmm!: We Were Promised Jetpacks
Zaterdag bleh!: The Twilight Sad (en IJslandse hotdogs)
4 reacties