Indigo Girls – Beauty Queen Sister

In 1989 was ik 18 jaar. Op vakantie in Limburg luisterde ik voor het eerst naar Studio Brussel en daar draaiden ze Closer To Fine van Indigo Girls.Het was liefde op het eerste gehoor, ik viel als een blok voor de sublieme samenhang van Amy Ray’s donkere rockstem en Emily Saliers heldere en hoge folkstem. Nu, ruim 22 jaar later, volg ik de uit Decatur, Georgia afkomstige vrouwen nog altijd op de voet. Beauty Queen Sister is hun veertiende album. Opvallend is dat Amy en Emily deze keer minder de focus op hun eigen (akoestische) gitaarspel hebben gelegd en de gastmuzikanten meer de ruimte hebben gegeven. Brady Blade drumt en Viktor Krauss en Frank Swart bassen en de viool van bluegrassmuzikant Luke Bulla is de basis van afsluiter “Yoke”, een mooie ballad van Amy Ray. Op “War Rugs”, een nummer over de revolutie op het Tahrirplein in Egypte, zingt Lucy Wainwright-Roche een prachtige derde stem. Prijsnummer is “Damo” waarin twee Ieren, singer-songwriter Damien Dempsey en fluitist Eamonn de Barra, de song een Celtic tintje geven en Indigo Girls boven zichzelf laten uitstijgen. Als grote bewonderaar zie je de wanklanken doorgaans iets sneller over het hoofd maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat er ook mindere momenten te bespeuren zijn. Zo is “Feed And Water The Horses” nogal saai en had “Beauty Queen Sister” wel wat feller gekund. En zo is Beauty Queen Sister niet het beste album van Indigo Girls geworden, maar wel een waarop ze hun muzikale focus verlegd hebben. Zoals altijd zijn ze vocaal en tekstueel zeer sterk. Ze kunnen op mijn bewondering blijven rekenen.

mij=Vanguard