Patrick Duff – The Mad Straight Road

Afgelopen zaterdag reisden ik en m’n vriendin af naar Amsterdam, om daar bij een concert voor een minipubliek Patrick Duff te gaan bewonderen. Tien, vijftien jaar terug was ik een groot fan van de britpopband Strangelove (denk Suede meets Headswim meets Placebo), en hoewel van die band niks meer van over is, is frontman Patrick Duff muziek blijven maken. Dat doet-ie op de gekste plekken: hij heeft dit jaar Nederland al twee keer aangedaan in een soort huiskamertournee. Tegenwoordig is-ie van de drank af, zingt hij (helaas) ook wat hoger dan hoe ik hem gewend was en speelt-ie al helemaal niks meer van Strangelove, maar zijn nieuwe liedjes zijn gelukkig even quirky gebleven. Er zit altijd wel een dubbele bodem of een typisch Engels grapje in. Zo ook afgelopen weekend. Het was lang, lang geleden dat ik bij een akoestisch optreden zo dicht op een artiest gekluisterd zat en nieuwe liedjes zo intens beleefde. Duff stond in z’n eentje in het duister de sterren van de hemel op zijn gitaar te spelen – hoe fijn is het toch als een virtuoze muzikant aparte akkoorden moeiteloos beheerst – en het publiek, kennelijk grotendeels die-hard fans, zongen de woehoehoehoe-koortjes in liedjes als “Wake Up Richard” direct feilloos mee. Af en toe deed een zanglijntje aan Radiohead-oude-stijl denken, andere nummers waren weer wat meer in folkstijl en nu ik dagen later thuis zijn zelf opgenomen cd zit te beluisteren (de opnames dateren van 2010), ontdek ik wéér nieuwe kanten van Duff. Zo zijn diverse liedjes nu met blazers opgeluisterd en zingt in het countryduet (!) “Dora Brown” de zangeres Emily Breeze mee. Prachtig, prachtig! Mocht je nog een nieuwe gelegenheid krijgen om Duff zelf te gaan zien bij een vergelijkbaar huiskamerconcert (volg @wm_nl op Twitter!), grijp dan vooral de gelegenheid.

mij=Eigen beheer