Als ik van het andere geslacht was, de looks had en een stem had die bij een rockzangeres past, dan wist ik het wel: ik werd PJ Harvey. Maar daar is er maar een van, dus moet je dan naar een alternatief plan: ik werd zangeres bij een stevige indieband. Die rol en die van pianist neemt Liela Moss op zich in de Britse band The Duke Spirit. Al doe ik daarmee gitarist Luke Ford en bassist Toby Butler tekort als hoofdsongschrijvers. En er zijn bovendien nog twee leden. Maar ja, zij nemen de zangpartijen niet op zich. Bruiser is het derde album, de vorige verschenen in 2005 en 2008, en brengt nog steeds dat stoere geluid dat ondergedompeld is in een jaren tachtig/negentig-gitaarsound. Het fijnste vind ik The Duke Spirit als de rock ruimte laat voor wat zwoelheid, zoals in “Villain” en “Don´t Wait”. Bij deze laatste song smacht Moss om actie van de andere partij. Ik kan me niet voorstellen dat een man dat kan weerstaan. Of neem “Surrender”, waar ik me op de dansvloer waarschijnlijk helemaal in zou verliezen. The Duke Spirit zou zich misschien nog wat meer mogen onderscheiden. Aan de andere kant durf ik wel te stellen dat Bruiser een album is, dat goed genoeg is om ze weer drie jaar te geven voor het volgende album.
mij=V2
4 reacties