The Gloria Story‘s opener “Valentino” lijkt op een mix van verschillende Thin Lizzy-songs, zowel in melodie als in zanglijnen en tekst. Daardoor ga je elk volgend nummer onwillekeurig ook met Thin Lizzy vergelijken. Dan blijf je de nodige overeenkomsten horen, maar deze Zweden zijn een graadje rauwer en losser. Je hoort dan regelmatig toefjes Hanoi Rocks langskomen en ritmepartijen die aan The Rolling Stones doen denken. Misschien zou je ze wel de Zweedse versie van The Darkness kunnen noemen, want ze weten van al die invloeden wel een uiterst smakelijk rockplaatje te brouwen. Voor wie The Darkness leuk vond maar de stem van Justin Hawkins niet trok, is Shades Of White een mooi alternatief. The Gloria Story is een stuk minder over the top, maar nog steeds erg leuk. Het is niet bijster origineel, maar wel degelijk heavy poprock zoals die gemaakt hoort te worden.
CellOut-frontman Percy Mejhagen laat weten dat hij met zijn bandje ‘de standaard wil zetten voor alle metal- en rockplaten’. Nee hè, zo eentje. Dat wordt des te pijnlijker wanneer je moet constateren dat CellOut vanaf de eerste noten de formule voor Amerikaanse popmetal volgt. Strakke riffs, liedjes die vooral op weg zijn naar het volgende meezingbare refrein en een productie die goed is, maar waar wel alle lucht uitgeperst is. CellOut klinkt daarmee als honderden, zo niet duizenden, andere bandjes – en dan nog vooral bandjes die op het Noord-Amerikaanse continent successen boeken. Het Zweedse viertal heeft hoorbaar ervaring, dus qua uitvoering is er weinig op aan te merken. In hun genre blijven de songs best overeind – hoewel ze strak volgens een formule geschreven zijn. Er is al een standaard voor materiaal als dit, en hoewel CellOut zich best kan meten met het gros van de genregenoten, voor een standaard zetten is meer nodig. Veel meer.
mij=Sound Pollution / Suburban
4 reacties