The Strange Boys – Live Music

The Strange Boys doen hun naam eer aan: de band uit Austin, Texas zit vast in een soort tijdcapsule en past daardoor nèt niet binnen de nieuwe indiestromingen. Zes jonge muzikanten met oude zielen, die zijn opgegroeid met oude American Bandstand-opnames in plaats van hippe undergroundmuziek. De psychedelische Velvet Underground-, The Stooges- en Buddy Holly-invloeden van de voorgaande twee platen ebben bij Live Music (“live” in werkwoordsvorm) langzaam weg. Daarvoor in de plaats komt een toegankelijker, liedjes-georiënteerd geluid in de trant van The Kinks en Bob Dylan ten tijde van Highway 61 Revisited. Openingsnummer “Me And You” klinkt al meteen infectieus, met dat speelse lichtvoetige piano-riffje dat continu als een dronken vlinder door mijn schedelholte heendwarrelt. ‘There are many ways to say goodbye/ that was one you can’t do twice’ zingt Strange Boy Ryan Sambol met zijn ijle klaagzang. Sambol is een echte rebel gegoten in de James Dean-vorm: eigenwijs, hyperactief en ondeugend. Desalniettemin is het een rebel met klein hartje, die bij de ingetogenere stukken dat kleine hartje weet te versnipperen. Flauwe, infantiele hersenspinsels als “Should Have Shot Paul” zijn zo goed als verleden tijd: Sambol profileert zich op Live Music als serieus, vakkundig en volwassen songsmid met ontroerende songteksten als ‘You can go make a child/ but you can’t choose the way it dies’ op het prachtige “Over The River And Through The Woulds”, een nummer waarvan Ray Davies zou willen had hij het geschreven had. Ook op muzikaal vlak slaan de The Strange Boys geheel nieuwe wegen in: bijvoorbeeld het waanzinnige “Saddest”, dat met een spannend, experimenteel intermezzo met duistere keyboards een onverwachte wending krijgt. Live Music is zonder twijfel de meest coherente plaat van The Strange Boys tot nu toe.

mij=Rough Trade / Konkurrent