Crossing Border – Voorpret

Keuzes, keuzes, keuzes. Het grote probleem bij festivals. Ok, een luxeprobleem, maar toch, een probleem. Helemaal bij Crossing Border, het leukste festival van Den Haag waar muziek en literatuur elkaar ontmoeten. Nog meer om uit te kiezen dus. We leiden u even door het muzikale programma.

mij=Door: Gr.R.
Allereerst een waarschuwing. Want Crossing Border lijkt weer in een val te stappen waar men eerder in stapte. Want wilt u op vrijdag St. Vincent zien, en geloof me, dat wilt u, dan dient u op tijd in het Nationale Toneel Gebouw te wezen. Want daar staat ook dEUS geprogrammeerd en daar kan het nog wel eens druk worden. Zo druk dat men het Nationale Toneel Gebouw gewoon sluit. Nu heeft dEUS al wat concerten gespeeld dit jaar in Nederland en is de hype minder groot als die van The National vorig jaar, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het is overigens geen straf om in het Nationale Toneel Gebouw te blijven. Met de folkrock van Dry The River en Other Lives, de poppy folkpunk van Frank Turner en dEUS dus. Maar het prijsnummer is natuurlijk St. Vincent. Haar optreden op Crossing Border in 2009 was indrukwekkend, maar nog in een half lege zaal. Ondertussen is de mengeling van (kamer)pop, rock, jazz en nog een zooitje invloeden opgepikt opgepikt door een groter publiek en zal het er dus aanmerkelijk drukker zijn.

Mocht u niet naar het Nationale Toneel Gebouw kunnen of willen, dan is er in ieder geval ook nog genoeg te zien in het Koninklijke Schouwburg. De prijsnummers zijn hier twee artiesten die veel te lang geen plaat uitbrachten: Dyzack en Gavin Friday. Hagenees Dyzack bracht al veel te lang geen plaat meer uit, There’s a monkey loving is van 2005!, maar eindelijk is de gitaarvirtuoos weer present. Gavin Friday was op de middelbare school een vriend van ene Paul Hewson en bewoog zich ook in dezelfde muzikale kringen. Alleen waar Hewson, inmiddels omgedoopt tot Bono Vox, door Friday overigens, rechtsaf ging richting de stadions ging, bleef Friday, eerst met de Virgin Prunes, later solo, de wat minder gebaande paden opzoeken. Zijn recente plaat catholic (met kleine letter c en zijn eerste in zestien jaar) is een prachtig melancholisch meesterwerkje. Heather Nova kwam dit jaar met een plaat die weer terug gaat naar haar Oystertijd en is dus ook een aanrader. Laura Marling waaide op Vlieland, op Into The Great Wide Open een beetje van het podium, maar de schouwburg lijkt me meer haar habitat. Emmy the Great stond ook al eerder op Crossing Border en is met haar indiefolk ook al groter gegroeid. Persoonlijk kijk ik ook uit naar de harmonieën van het echtpaar Trevor Moss en Hannah-Lou.

Op zaterdag zal de drukte bij het Nationale Toneel Gebouw niet aan het eind van de avond zijn, maar aan het begin, als Spinvis de zaterdag opent. Nadere introductie overbodig lijkt me, maar persoonlijk kijk ik meer uit naar de afsluiter, CAKE, een band met een ijzersterk oeuvre op de grens van pop en rock die ondergewaardeerd wordt. Maar voor Cake pakken we in ieder geval de prachtige weemoed van Sivert Hoyem, vooral bekend als zanger van Madrugada, mee. En de 21st century folk van het tweemans orkest Wye Oak.

Jonathan Wilson reist momenteel mee in het kielzog van Wilco, maar heeft nog niet de impact om een grote zaal stil te krijgen. In een schouwburg komt de seventiesfolk echter beter tot zijn recht. Als was het maar omdat de klassieke omgeving zo goed bij de klassieke folk past. The Low Anthem tapt uit wat meer vaatjes, o.a. de country, maar daar zit de meerwaarde in de stem van zanger Ben Knox Miller. Al kan de rest van The Low Anthem ook een aardig potje zingen. En spelen natuurlijk. Het prijsnummer van de zaterdag speelt echter al vroeg in de Duitse Kerk. En er is geen betere plek waar de gewijde fluisterliedjes van singer/songwriter William Fitzsimmons beter tot zijn recht komen. Het belooft weer een puike editie van Crossing Border te worden…