Danko Jones

De rockmachine Danko Jones stond de laatste drie jaar maar liefst vijftien maal in Nederland geprogrammeerd. De energieke frontman beweerde in 2011 een kleine tourpauze ingelast te hebben, waarbij eigenlijk helemaal geen tourplannen gemaakt moesten worden, maar de band belandde alsnog op Paaspop in Schijndel. En dat Danko Jones nog niet door Nederland is uitgekauwd, bewijst het feit dat de band het Masters of Rock-podium mocht headlinen en hiermee het paasfestival afsloot. De komende weken is hij wederom drie keer in Nederland te vinden voor optredens. Hoezo toersabbatical?

mij=Interview: Marz667.
My Love Is Bold
Pas in 1998 kwam de EP “My Love Is Bold” uit. Met het zestal nummers wist the mango kid zichzelf onder de aandacht te brengen en werd Danko Jones gelijk getekend door het Zweedse Bad Taste Records. Wat is het leukste wat er is gebeurd in die jaren? Danko: 'Bedoel je gerelateerd aan mijn muziekcarrière of privéleven? Want over mijn privéleven praat ik niet. Het coolste wat er is gebeurd, is om te kunnen doen wat we momenteel doen. Het is echt ons werk, snap je wat ik bedoel. We hoeven niet te gaan toeren en terug te gaan naar onze banen, want dit is onze baan. Dat is echt het beste wat deze band is overkomen. Het is iets wat veel bands for granted nemen, maar ik zeker niet. We doen dit echt full time. Hiervoor hadden we vooral flexibele baantjes, waarbij we een grote tournee konden veroorloven. Baantjes waarbij je niet van negen tot vijf in een kantoor hoeft te gaan zitten bijvoorbeeld, want dat gaat niet met onze band.'
Alles dat de band krijgt en verdiend heeft, waarderen de mannen enorm. 'Het gaat van deze bus waarmee we toeren naar dit festival waar we spelen en de mogelijkheid om telkens naar Nederland te komen. We zien hoe andere bands het doen en hoe makkelijk ze erover denken, maar wij waarderen het echt.'

Europa
In Amerika deed het drietal wat support-acts voor de stoner-rockpioniers Clutch, maar in Europa hebben ze veel meer succes. In 2001 brak de groep bescheiden door in Europa met I'm Alive And On Fire en het vlammetje is nooit meer gedoofd. Het was een verzamelplaat met een kort overzicht van de liedjes die de band al live ten gehore bracht vanaf 1996. Ze stonden vervolgens op alle grote festivals in Nederland (o.a. Pinkpop, Lowlands, Bospop) en België (o.a. Rock Werchter, Pukkelpop, Groezrock). 'Ik zal eerlijk met je zijn; we willen eigenlijk gewoon overal bekend zijn. Of het nu China of Amerika, Holland of Afrika is, het maakt me niks uit. Maar het is nu eenmaal zo dat jullie makkelijker en sneller onze muziek oppakken. Het grappige is dat Amerika eigenlijk verantwoordelijk is voor deze muziekstijl, maar ik merk nu dat de echte spirit en essenties van rock 'n' roll veel meer leven in Europa. Jullie waarderen oude en nieuwe stijlen, verschillend van 70's rock tot hardrock. In Amerika wordt de muziek echt gedreven door de radiostations. Maar ik moet niet klagen, want ook wij doen het redelijk op de Amerikaanse radiozenders.'
Producers
De derde plaat (Sleep Is the Enemy) werd geproduceerd en gemixt door Matt DeMatteo, de vierde plaat (Never Too Loud) geproduceerd door Nick Raskulinecz en de vijfde plaat (Below the Belt) weer geproduceerd en gemixt door Matt DeMatteo. Het lijkt een opvallende terugval. 'We kregen de kans om samen met Nick Raskulinecz te gaan werken, die eerder heeft gewerkt met Foo Fighters en Mondo Generator, dus hij is echt een goede producer. We konden het doen in de studio van Dave Grohl. We hadden verschillende mogelijkheden die we gewoonweg moesten grijpen. Uiteindelijk hoorde Matt het resultaat. Hij reageerde dat het het album was geworden die hij al jaren met ons wilde maken.' De reactie van Matt was begrijpelijk voor de bandleden, maar een ruzie rond het vreemdgaan is er nooit geweest. 'Het is geen middelbare school meer. Het werkt niet zo. We hadden hem ingehuurd om voor ons te komen werken in het verleden, en hij is doorgegaan met een nieuwe baan en wij met een nieuwe producer. Je moet het absoluut niet zien als vreemdgaan.'

Drummers
Het lijkt alsof een driekoppige hardrockband redelijk stevig staat, maar de band heeft met Dan Cornelius alweer hun vijfde drummer te pakken. Zijn zanger/gitarist Danko Jones en bassist John Calabrese zo onredelijk? 'We hebben onze drummers altijd eerlijk behandeld, maar om verschillende redenen bleek het gewoonweg meerdere keren niet te combineren. Sommige redenen zijn echt persoonlijk voor die betreffende persoon. Hun problemen of de problemen die wij hadden met hun, die wil ik nu liever niet uitspreken. Maar ik kan wel dit zeggen; wanneer je in deze band wilt spelen, dan moet je een echte werkhouding hebben. En wanneer je geen werkhouding hebt, dan val je door de mand. Ik ben gewoon echt en eerlijk tegen mensen. Aan het einde van dag kan ik in de spiegel kijken en weten dat ik eerlijk ben geweest.' Danko Jones moet toegeven dat de invloed van de ex-drummers niet erg groot is geweest en hierdoor het gemis (op muzikaal gebied) ook geen probleem is.
Danko Jones werkt enorm hard en dat weten de bandleden zelf ook. De frontman noemt een aantal andere bandnamen waarvan we al jaren niks meer gehoord hebben na hun debuutplaat. Het is inderdaad waar: de Canadezen komen bijna jaarlijks naar Nederland en brengen zeer regelmatig een nieuw wapenfeit uit. Of kwantiteit even belangrijk is als kwaliteit is een andere vraag, maar hiervan kan de band gelukkig wel leven. En dat is voor de frontman het belangrijkste.