Sonic Pieces is een label dat maar schaars albums uit brengt. Dat komt doordat ze de voorkeur hebben aan fraaie handgemaakte cd-verpakkingen. En dat gaat nou eenmaal minder snel dan even een cd-tje branden en een hoesje printen. Maar dat geeft niets, want wat ze uitbrengen is eigenlijk zonder uitzondering het wachten meer dan waard. Met regelmaat slagen ze er in om bijzondere samenwerkingen tussen artiesten op touw te zetten. De meest recente samenwerking die ze nu uitbrengen is die tussen de IJslandse celliste Hildur Guðnadóttir en de Duitse pianist Volker Bertelmann die natuurlijk veel beter bekend is onder de naam Hauschka. Als ‘Hilschka’ wordt Pan Tone gepresenteerd. Het is een opname van een eenmalig optreden dat de twee gaven in Kings Place in Londen tijdens het Arctic Circle – Bubbly Blue and Green festival. De songs hebben voor een deel nummers (maar ook benamingen) van het zogenaamde Pantone Matching System waarmee kleuren zijn gedefinieerd. In dit geval beschrijven ze de verschillende tinten blauw van de zee. Wat ik deed was het plaatje van het PMS dat de kleur beschreef heel groot maken en daar vervolgens naar staren terwijl Hildur d’r cello bestreek en Hauschka uit zijn prepared piano allerlei wonderlijke klanken toverde. Het is telkens weer verrassend als je in in de egaal vlakken gaat zien gedurende de veranderingen in de muziek en allerlei patronen komen en gaan. Staar maar eens naar nummer 320, terwijl je naar het nummer luistert. Wonderschoon, telkens weer. Het is jammer dat het optreden van de twee eenmalig was, ik zou het dolgraag een keer live zien, maar de opname en de mastering van Nils Frahm zorgen ervoor dat het bijna lijkt alsof ze keer op keer in je buurt spelen.
Frahm zelf zit overigens ook niet (of is het beter om nooit te zeggen) stil als het gaat om muziek maken. Eerder dit jaar was hij een van de smaakmakers op Into The Great Wide Open waar hij met onder meer Peter Broderick en leden van Piiptsjilling het weldadige Seeljocht maakte. Maar minstens zo’n fijne luisterervaring is Frahms nieuwste soloalbum Felt, de cd die ik de laatste weken ontelbare keren gedraaid heb. Het klinkt misschien een beetje raar, maar de ruis die als een sluier over het gros van de opnames heen ligt geeft de songs een bijzondere ervaring. Alsof je naar een grijsgedraaide lp zit te luisteren. Of dat de nummers gespeeld worden terwijl het buiten behoorlijk miezert. Af en toe heb je het gevoel dat je zo ongeveer in de pianoklankkast zit. Vooral in “Familiar” en “Unter” waar je de piano echt hoort leven met de hamers die de snaren strelen en je de pedalen hoort werken is dit een bijzondere ervaring. Helemaal omdat je Frahm ondertussen ook nog hoort ademhalen. Het gros van de songs nam Frahm ‘s nachts op zijn Berlijnse studio, op de momenten dat er geen haast of druk meer was. Momenten waarop zelfreflectie en creativiteit de handen ineensloegen en resulteerden in negen betoverend mooie liedjes waarin Frahm zich niet beperkt tot alleen pianospel, maar ook proeft aan andere (slag)instrumenten.
mij=Sonic Pieces / Sonic & Fat Cat / Konkurrent
4 reacties