De muziek van Shelby Lynne heeft mij nooit echt kunnen raken, uitgezonderd haar plaat waarop ze nummers van Dusty Springfield prachtig naar haar eigen hand zette. Ik had altijd het idee dat ze nooit helemaal voluit ging en het resultaat zodoende een beetje mat bleef. Op Revelation Road rekent ze daar radicaal mee af. Het is een zeer persoonlijke cd geworden waarop ze voor het eerst over de dramatische gebeurtenis zingt die haar leven ingrijpend heeft veranderd. Toen Lynne zeventien was schoot haar aan alcohol verslaafde vader haar moeder voor de ogen van Lynne en haar jongere zus Allison Moorer dood en sloeg daarna de hand aan zichzelf. De zussen werden opgevangen door familieleden, maar het moge duidelijk zijn dat dit een levenslang trauma heeft opgeleverd. In “I’ll Hold Your Head” zingt ze over de ruzies tussen haar ouders en hoe zij als oudste zus haar zusje Allison opvangt en troost. In “Heaven’s Only Days Down The Road” zingt Lynne op schrijnende wijze over de moord op haar moeder en zelfmoord van haar vader. ‘Can’t blame the whiskey or my mammy’s ways, two little girls are better of this way, oh yeah’. Het nummer eindigt met twee knallen, de twee schoten die een einde maakten aan het leven van haar ouders. Huiveringwekkend, maar intens en prachtig, en dat geldt voor alle nummers. Tezamen vormen ze een afrekening met demonen uit het verleden. Shelby Lynne bewandelde haar Revelation Road helemaal alleen, ze schreef alle nummers zelf, speelde alle instrumenten op de cd en produceerde de plaat voor haar eigen label Everso Records. Het resultaat is een emotionele en ontroerende cd die louterend werkt op mij als luisteraar en dat effect hopelijk ook heeft op Lynne zelf.
mij=Everso
2 reacties