Mijn stukje over The Cubicals-debuut Come Sing These Crippled Tunes werkte zo aanstekelijk dat ik zelf maar eens besloot ze live te gaan bekijken. Volgens ´deskundigen´ had ik qua concertkeuze behoorlijk misgegrepen: het was rommelig, duurde te lang en was ongeïnspireerd. Zo´n concert waar het voorprogramma (The Gospel) interessanter is dan het Liverpoolse hoofdprogramma. Shit happens, maar einde The Cubical voor mij. Als ik dan toch de opvolger It Ain´t Human mag bespreken, start ik dan ook met de nodige achterdocht. De saaiheid van het optreden is echter snel vergeten. Het bluesy geluid spettert vanaf de opener “Dirty Shame” uit de speakers. Het bandgeluid is compact gehouden waardoor de stem van Dan Wilson kan schitteren. Als hij deze niet aan ons zou laten horen, dan verdiende hij gevangenisstraf. Af en toe gaat de energie wat omlaag, maar als afwisseling is dit prima. Bij “Are We Just Lovers” kunnen de zakdoeken terecht erbij gepakt worden. Snif! Waarna het aansluitend weer tot de bodem gaat in “Walking Around Like Jesus”, waar menig EO-jongere ongetwijfeld even op zijn hoofd zal krabben. Elf liedjes in 47 minuten is echter net wat teveel van het goede. Door mindere songs als “Worry” en “An Ode To Franz Biberkopf” weg te laten, was het album halverwege niet wat ingezakt. Maar ja, als er hierna nummers als het overstuurde “Three Drop Jameson Mechanism” of “The Myth Of Willie McCrath” – inclusief vette blazerssectie – volgen, dan ben ik dit alweer vergeten.
mij=Cargo / Half Penny / Sonic
4 reacties