Hammond- en fluitfunk die klinkt alsof het in de jaren zestig en zeventig is opgenomen in een stoffige studio ergens diep in het Amerikaanse zuiden. Nou ja, de titel van het album van de Duitse Mighty Mocambos geeft aan dat de blik wel iets verder reikt dan de navel van de rare groove. Zo halen de Mocambos er hiphopheld Afrika Bambaataa bij, voor twee gastoptredens, en coveren ze Grandmaster Flash’s The Message. De meeste tracks zijn instrumentaal en kennen, bijvoorbeeld in de overdonderende opener “Calling The Shots”, een onweerstaanbare dansgroove. De hi-hat flink naar voren gemixed, more cowbell en hard stotend koper, lekker hoor. Toch slaat de verveling naarmate het album vordert wel toe: Bambaataa wordt bijgestaan door een paar heule matige rappers, de tracks waarop hij meedoet komen maar niet los en ook de legendarische Duitse Funk-Mutti Su Kramer tilt het zaakje niet boven de middelmaat uit. Het wordt pas echt spannend als de Franse zangeres Carolyn Lacaze zich meldt. Het verbeten gezongen “Physique” laat geen kuit onberoerd, het stinkt zoals funk moet stinken. Omdat er in het Frans wordt gezongen (en nee, Lacaze is zeker geen zuchtmeisje) zit je meteen recht, dat geile blazerslijntje helpt ook enorm.
Op Burn! van Eddie Roberts (ook lid van New Mastersounds, een Britse band die in hetzelfde retro-vijvertje vist) en zijn vuurvreters wil het, eh, vuur ook maar zelden echt oplaaien. Wel in “Lope Song”, waarin fluitist Chip Wickham zijn instrument zowat lijkt op te vreten. En in de twee door diezelfde Wickham opgepompte dansvloerversies van Eazy Rider en The Skunk. Probleem is vooral dat de eigen nummers en de vele covers (van onder meer Hank Mobley, Sam Dees en Big John Patton) mij wat te gezapig klinken. Niet opwindend genoeg. Een zangeres à la Lacaze had voor broodnodige peper kunnen zorgen.
mij=Légère
2 reacties