In september van dit jaar kwam het debuut album In Heaven uit. Een album dat met veel lofzangen werd ontvangen. Het kwintet uit Long Island zou honing en melk hebben geproduceerd, zo positief werd de zoetigheid van deze droompoppers bezongen. Deze lof kwam echter niet uit de lucht vallen. In Heaven werd namelijk voorafgegaan door twee ep’s die in de blogosfeer de hemel in werden geprezen, mede omdat begin 2010 de band besloot deze gratis aan te bieden. Dat vinden de muziekminnende hipsters in de blogosfeer leuk, gratis. Dat de eerste ep Vampires with dreaming kids al sinds 2008 beschikbaar was, zij het tegen vergoeding, is dan niet zo belangrijk. Maar goed, de twee ep’s verschenen eind 2010 ook als dubbel-cd, en die versie ligt hier nu al bijna een jaar stof te vangen, en niet zonder reden. Ik voel het namelijk helemaal niet. Ik hoor Stereolab, ik hoor The Sugarcubes en soms hoor ik zelfs Cocteau Twins. Het positivisme zou dus van mij af moeten springen, want dat zijn stuk voor stuk prachtige bands. Maar deze twee ep’s doen mij niets. Van de in totaal tien nummers zijn er twee die ik vaker dan eens wil horen, “The Other Side Of Your Face” en “All Around And Away We Go”. De rest valt bij mij onder het kopje overbodige zoetsppigheid met een net iets te vals zingende zangeres. Ergens hoor ik wel potentie in de ideeën, maar niets heeft mij uitgedaagd om In Heaven dan maar eens te luisteren, ondanks alle positieve recensies die dit album kreeg. Dat kregen deze ep’s ook, en dat begrijp ik slechts bij vlagen.
mij=Domino / Munich
2 reacties