‘Girls who are boys, who like boys to be girls’ zong Blur al, en Souterrain Transmissions heeft dit jaar (minstens) twee albums uitgegeven die met gender-verwachtingen spelen. Niet zo vreemd eigenlijk, nu alle indie-jongens in huilerig falset zijn gaan zingen. Doen de dames toch gewoon het omgekeerde! Ik vond Bachelorette al een wat vreemde naam voor iemand die klinkt als een nieuw lid van Animal Collective. Maar het is toch echt Annabel Alpers die achter dit pseudoniem schuilgaat. Een Nieuw-Zeelandse dame met een vrij mannelijke stem, en een voorliefde voor Kraftwerk. (Wat toch de ultieme jongetjesmuziek is.) Bachelorette’s korte en titelloze abum staat vol met electropop-liedjes, die aan de ene kant mooi aansluiten bij de huidige chillwave-stroming en tegelijkertijd origineel zijn. Ze vragen niet echt om aandacht, diepe bassen of noise zijn afwezig, maar al tinkelend nestelen de blikkerige beats en fluiterige synths zich toch in je oorschelpen. Niet in de laatste plaats door de Ariel Pink-achtige sixties-zanglijnen en een ‘Sufjan Stevens viert kerstmis’-sfeer. In de allerlaatste minuut van slottrack “No Entertainment” spot ik plots een gelijkenis met onze eigen(gereide) koningin van de samplepop Solex. Erg fijn.
Zola Jesus besprak ik anderhalf jaar terug al eens, concluderend dat haar album Stridulum II zijn suddertijd wel nodig had. Dat is op Conatus niet anders, maar deze bossy dame met zweepje werd me toch wat teveel, zo kort na die zachte massage van Bachelorette. Al is de derde plaat van de excentrieke zangeres zeker niet veel minder dan de voorganger. Wel lijkt het gebodene nog wat minimalistischer en killer. Van de middeleeuwse kathedraal dalen we nu af naar de kerker. Enkel favoriet “Lick the Palm of the Burning Handshake” is nog weelderig gothisch, met stemmige samenzang richting einde. In de overige nummers lijken de klappen van de drums de luisteraar nog harder te geselen, en zijn de akkoorden nog zwaarder. Zola Jesus bewijst maar weer eens de donkerste blondine op aarde te zijn. Haar stem is zó indrukwekkend, ik zou er een blokje om voor lopen. Enger dan een show van The Devil’s Blood, vermoed ik, want ik krijg meer en meer het gevoel dat Zola Jesus pas Zola Jesus is als je haar live in een fraai wit gewaad op een mysterieus verlicht podium ziet.
mij=Souterrain Transmissions/Konkurrent
4 reacties