Steven Wilson is al sinds 1989, toen de eerste cassette uitkwam, de spil in Porcupine Tree. Derhalve een naam die menig sympho hart sneller laat kloppen. Zeker in de begintijd van Porcupine Tree was echter al de drang tot enig experiment goed te horen, en Wilson heeft hiervoor sinds 1998 het alter ego Bass Communion. Waar Porcupine Tree meer en meer de pure symphonische rock kant opging, lijkt Bass Communion hoe langer hoe meer het experiment op te zoeken. Cenotaph, uitgekomen op het uitstekende en eigenzinnigeTonefloat Records, is opgebouwd uit vier langgerekte tracks van elk rond de twintig minuten, met spooky soundscapes als basis. Wat al na enkele momenten opvalt is de inkomende langzame beat. Bij mij roept dit herinneringen op aan een act als GAS, ofwel Wolfgang Voigt, die met zijn albums hele diepe ambient techno maakte. Wilson is zeker schatplichtig aan GAS albums als Zauberberg en Königsforst, destijds uitgegeven door Mille Plateaux. Is dat erg? Welnee. GAS zwijgt alweer sinds 2000 dus Cenotaph is meer dan welkom. Alle vier de tracks brengen je in een soort trance door de weinig bewegende patronen waarop het uitstekend wegdromen is. Slechts in de derde track is er geen sprake van een beat, daar rest de pure ambient. Cenotaph is door mij al betiteld als het beste Bass Communion-album ooit, en zeker aanwezig in de overigens nog te maken eindejaar lijst. En let op: de LP versie heeft een andere mix. De beat op track 1 is op het vinyl niet aanwezig, terwijl op de eerder genoemde derde ambient track juist een beat is toegevoegd. Ik zeg, trek je knip en schaf beiden aan.
mij=Tonefloat
2 reacties